Mijn niveau

Ik voel me een beetje grieperig en het enige dat ik gisteren gedaan heb is op de bank liggen en naar de zender E-entertainment kijken. Ik maak er geen geheim van dat ik graag naar realitysoaps kijk. Ik vraag me weleens af of ik de enige ben van mijn leeftijd die van dit onschuldige amusement houd. Zo volgde ik The Girls of the Playboy Mansion. Hugh Hefner had drie vriendinnen die bij hem woonden. Holly was de hoofdvrouw en wilde niets liever dan met Hef (83 jaar) trouwen en kinderen krijgen. Maar Hef hield de boot af. Hij heeft twee zonen uit een eerder huwelijk met een play-mate. Twee slungelige pubers met grote neuzen die later papa´´s business over willen nemen. Zij zijn opgegroeid tussen de siliconen borsten en nosejobs en kennen niets anders dan bloedmooie vrouwen. Toen duidelijk werd dat Hef niet van plan was zich te binden, vertrok Holly naar Las Vegas. De andere girl, Kendra trouwde met een footballspeler Hank, een ontzettende aardige reus en heeft een schat van een baby, Hank jr, die nooit huilt. Holly en Kendra hebben nu hun eigen programmaatje. Wat al die L.A. girls gemeen hebben is een homoseksuele vriend of vrienden die voor hen door het vuur gaan. Ze helpen met de carrière, gaan mee shoppen, geven modetips of huilen uit bij hun vriendin. Elk telefonisch gesprek wordt beëindigd met I love you, I love you too. Wat een sentimenteel geslijm, zou je kunnen denken, maar het komt oprecht over. Gisteren keek ik naar een Hollymarathon, ik was niet in de stemming om Moby Dick te lezen. Een van haar roommates zat te stoken. Ze zei tegen haar andere vriendinnen dat Holly moest afvallen en eigenlijk al over haar houdbaarheidsdatum heen was. Die griet had zo´n Amerikaans kinderstemmetje. Terwijl Holly een hele genereuze meid is.

Daar zat ik dus de hele dag naar te kijken. Naar mooie mensen. Als je dan overschakelt naar de KRO en al die Hollandse koppen ziet, sta je in een klap weer in de werkelijkheid. Spiegels vermijd ik voorlopig.
Het was een uur of 5 (17.00) en ik dacht: ´ Laat ik een glaasje wijn nemen, misschien knap ik daar van op.´ Na twee glaasjes kreeg ik ruzie met mijn huisgenoot. Ik wist dat ik irritant bezig was maar ik moest gewoon gelijk krijgen. En ik kreeg het niet, dus eindigde ik het gebekvecht met: ´ Verdomme, waarom heb ik nooit iemand van mijn niveau om mee te praten. Iedereen is dommer dan ik.´ En ik geloofde het op dat moment ook nog.

Kan Bob praten?

Bob hoort de deur slaan. Zou dat het baasje zijn?

Alhoewel Bob geen mensentaal spreekt, weet hij toch duidelijk te maken wat hij wil. Hij eet geen verse vis of vlees maar prefereert gezondheidsbrokjes. Die moeten wel vers uit het pak komen. Liggen ze al een uur op het schaaltje dan vindt hij ze belegen. Hij lust wel blikvoer maar alleen de brokjes in sap. Dan likt hij eerst de jus op. Als hij echte honger heeft wil hij ook nog wel eens een stukje blikvlees eten. Alleen rundvlees, nooit kip, kalkoen of vis.
Terwijl onze oude Sophie helemaal tot leven kwam als ik een visje voor haar kookte. Die sprong zelfs op het gasfornuis.
HS laat altijd de zijkamerdeur op een kiertje staan zodat Bob kan komen en gaan. Hij moet dan wel eerst op een randje springen en een stukje langs het water manoeuvreren. Het liefst heeft hij dat je de voordeur voor hem openmaakt als hij weg wil. Als we in de keuken zitten zien we hem over steiger A lopen. Duidelijk met een doel voor ogen. Wij weten niet welk. Ik moet hem toch eens stiekem volgen. Als we hem roepen gaat hij klagelijk miauwen alsof hij in paniek is. Hij rent dan wel op het randje van de ophaalbrug maar gaat ervan uit dat wij de voordeur met een grote zwaai open doen. De weg via de zijdeur vindt hij eigenlijk armoedig. Niet dat hij kapsones heeft.
Ik heb gemerkt dat hij aan mijn meubels krabt, niet om zijn nagels te slijpen maar om mijn aandacht te trekken. Om toch wat aan zijn opvoeding te doen, til ik hem op en plaats hem op de nooit gebruikte superkrabpaal. Inplaats van de krabben, bijt hij zachtjes in mijn hand. Dat vertedert me weer zo dat ik hem als een baby knuffel net zo lang tot hij zich ontworstelt aan mijn greep. Als hij dan met zijn mollige pootjes op de grond staan zie je hem denken: Wat zal ik nu weer eens gaan doen? Steiger A, C, of  D, zwaluwen bespieden, of lekker poepen op het zand van de dijk.

(Nagekomen nieuws: de meerkoet die volgens ons onder het steigertje van de overburen een nest heeft gemaakt, kwam gisteren trots tevoorschijn met 4 piepkuikens. Alle andere zwemvogels die in de buurt komen, worden met grof geweld weggejaagd.)

Levensduur

In het zwaar gereformeerde dorp Yerseke zou de bevolking, als het mogelijk was, op zondag een lap voor de zon hangen. Wij op IJburg leven van de wind en de zon

In mijn herinnering deden wij, in mijn jeugd, een half leven met huishoudelijk apparatuur. Kocht je een koelkast dan hoefde je 25 jaar niet aan een nieuwe aanschaf te denken. Ik ben nog van de generatie die spullen laat repareren. Vroeger kon je zelfs de ladders in je nylonkous laten ophalen. In deze tijd gooi je alles dat defect is weg.

Begin 2010 kochten wij een nieuwe stofzuiger. De oude, een oerlelijk monster, had ruim 10 jaar dienst gedaan. Tot ik merkte dat hij niets meer opzoog. Is er iets frustrerender dan zuigen met een stofzuiger zonder resultaat? Ik was ook wel opgelucht dat ik een goede reden had het ding te vervangen. Mijn huisgenoot, een romanticus, had mij verrast met een zakloze zuiger. Een imitatie van het dure ontwerp. De zuigkracht was miniem.  Het legen van de stofmagneet bleek een ongezond werkje waarbij je een beschermend masker moest opzetten. De tol waaraan het stof zich vastkleefde, verwijderde ik uit het apparaat en legde ik op een paar uitgespreide kranten. Vervolgens plukte ik het vuil van de tol. Daar was ik zo´n half uurtje mee bezig.

De in 2010 aangeschafte stofzuiger hield ermee op nadat ik een schapenwollen kleedje bewerkte met het zuigmondje. De machine werd bloedheet en viel stil. HS verklaarde dat het waarschijnlijk duurder was het ding te laten repareren dan een nieuwe te kopen. ´Niet weggooien, hoor´, zei HS. ´Natuurlijk niet´, zei ik schijnheilig. Op de verhuiscursus had ik geleerd alles wat stuk is te lozen. Het gaat toch tegen mijn natuur en opvoeding in (zonde en decadent) maar tegelijkertijd geeft het een egoïstische gevoel van bevrijding als je ervan af bent. Waar blijven die spullen? Miljoenen stofzuigers, koelkasten, wasmachines liggen op grote bergen de aardbol te verslonzen.
Ik bestelde op internet gelijk maar een hele duurzame, een Bosch. Met dat degelijke Duitse merk hadden mijn ouders goede ervaringen. Vrijdag besteld en zaterdagochtend stond ik alweer stof te zuigen. De zuigkracht is sterk maar de buis is vrij kort zodat ik, tegen alle regels in, krom gebogen mijn werk doe.

Gisteren liep ik naar het winkelcentrum. Op een braakliggend landje lag een stofzuiger, een Bosch. Achter gelaten door een teleurgestelde huisvrouw of -man. Geen goed voorteken.
HS zijn tv, ook van 2010, doet het niet meer, de wasmachine is op sterven na dood en de terwijl ik dit stukje typ, verschijnen er steeds ongewenste pop-ups op mijn scherm. Ik vrees dat ik een Trojaans paard binnen heb gehaald. Bovendien viel twee uur geleden de stroom uit in de hele buurt. Zou het waar zijn dat apparaten expres zo gemaakt worden dat ze om de 2, of 4 jaar spontaan uit elkaar vallen?
HS is ondertussen bezig met zonnepanelen om ons self-sufficient te maken.

Bob verschoont de lakens

Zoals jullie weten helpt Bob graag een handje mee in het huishouden. Strijken, wassen, altijd staat hij er met zijn neus bovenop. Gisteren hiep hij me met de bedden opmaken. Ook al loopt hij voornamelijk in de weg, ik prijs hem natuurlijk altijd de hemel in. ´ Dank je wel, Bob. Wat ben je toch een lief ventje.´ Hij beloont me met luid gespin. (Ik las in de krant dat de luidruchtigste kat het geluid maakt van een stofzuiger. Hij staat in het Guiness book of records).
´s Middags was ik his Bobness tegengekomen op steiger A. Hij rende me tegemoet. Onderweg stopte hij even om twee toeristen kopjes te geven, daarna volgde hij me naar huis. Hij kan naar believen in en uit lopen. Vaak weet ik niet eens waar hij is. Gisteravond krijste de zwarte kater op steiger C. Ik kan vanaf mijn terras net zijn ark zien. Het beest zat op zijn terras terwijl Bob naar de voordeur was gekomen om de bewoners te begroeten.  Hij trok zich niets aan van het protest van zijn tegenstander. Integendeel, hij stond een potje te slijmen met het baasje. Ik zwaaide verontschuldigend naar de buurman en riep hard: ´Bob, kom hier.´ Hij huppelde over de ophaalbrug richting huis. Even later hoorde ik de ruwharige teckel van de overburen tekeer gaan. En ja hoor, Bob laat zich niet wegjagen (tenzij hij een emmer water over zich heen krijgt of benaderd wordt door een stofzuiger). Hij sprong stoïcijns op de balustrade zodat hij zelfs beter in het zicht kwam van het hondje dat nu helemaal niet meer wist waar hij het zoeken moest.

Ik wil een goede verstandhouding met de buren bewaren dus liep ik naar buiten en droeg Bob naar huis. Het hondje blafte nog. ´ Shhhtt´´, zei ik, ´shhhhhhttt.´ Heb ik van Cesar Millan geleerd. Het werkte, de teckel herkende in mij de leider van de roedel en zweeg. 

Eén boeddha cadeau brengt geluk ...

Grote Boeddha
Een jonkie, die kun je over zijn buikje strijken


... twee boeddha´s cadeau en je kunt niet meer stuk. Als dank voor het restaureren van Louis Armstrong kregen we een grote boeddha mee naar huis. Hij zat onder het stof maar werd eerst mooi opgepoetst voordat hij mee mocht. Hij paste net in een grote Dirk-zak. Zo´n ebbehouten beeld staat mooi in een licht huis.
Ik begin al aardig wat afgodsbeelden om me heen te verzamelen. ´En jij bent niet gelovig´, zei vriendin I. spottend. Hoe leg ik het uit? De beelden stralen rust uit, ze waken over de mensheid alsof het hun kinderen zijn. Ze hebben begrip voor je zwakheden en zijn vergevingsgezind. Zo voel ik dat.

HS had, uit het tuinhuisje, Jezus aan het kruis meegenomen die de vorige eigenaar achter had gelaten. Het beeld bezorgt je een schuldgevoel en hamert erop dat Christus voor onze zonden is gestorven. Op een gruwelijke, onmenselijke manier.

Ik houd niet van beschuldigende godsdiensten. Ik wil troost en aanmoediging, het leven is immers al zwaar genoeg. Ik geloof in Karma en Karmapunten die je kunt sparen. Wie goed doet, goed ontmoet en dergelijke. Gestolen goed gedijt niet en Al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt hem wel.
Vorig jaar kwam HS´ broer FS midden in de winter, ondanks zware sneeuwval op de fiets een kerstboom brengen. Als hij iets belooft doet hij het, maakt niet uit wat de weersomstandigheden zijn. Gisteren stond hij met nog een verrassing voor de deur, een kleine buddha. Een jonkie, noemt HS dat. De fietstocht van FS was met het zachte weer voorspoedig verlopen. Dankzij zijn nieuwe fiets met versnellingen was de klim over de brug een makkie.

Een kattenpoot is snel gevuld

Animal Planet toonde katten die opgewonden werden van kattenkruid. Het is alsof ze smoorverliefd zijn. De programmamakers bezochten zelfs een catnipkweker. Mijn Bob geeft geen krimp als ik hem een speeltje geef, gevuld met het genotskruid. En de krabpalen besprenkeld met het spul raakt hij ook niet aan. Eénderde van de katten geeft niets om kattenkruid, zei de televisiestem. O, vandaar.
Waar houdt Bob dan wel van? Van lullige stukjes folie, of een dopje van een flesje. Kleine propjes papier die per ongeluk op de vloer zijn gevallen. Laatst kauwde ik op een wortel en mikte het kontje in de prullenbak. Maar miste. Bob heeft een half uur het wortelkontje opgejaagd. Eerst door de woonkamer, toen de trap af. Bonkerdebonk, hoorde ik. Hij speelde er een tijdje mee in de hal, daarna stuiterde het van de volgende trap en liet Bob het alle hoeken van de slaapkamer zien. Een paar dagen later vond ik het, verschrompeld, terug onder bed.
In Amerika heb je hele hippe kattenwinkels waar je allerlei geinige spulletjes kunt kopen. AP bezocht er één. Achter de toonbank stond een hiepermodern meisje de peperdure spullen aan te prijzen. geschikt voor tweederde van de katten. Ik zou een winkeltje voor de overige poezen kunnen beginnen en allerlei knullige dingen verkopen zoals dopjes van pennen, een restje wol, kartonnen dozen, folie uit een sigarettenpakje, kleine stukjes verpakkingsmateriaal zoals het lintje om een doosje met theezakjes, citroenpitten, schroefjes, moertjes, schilletjes van een mandarijn, sigarettenpeuken. Alles wat je zoal uit je handen laat vallen. Voor de kat die alles al heeft.

A perfect day

We maakten vandaag een onverwacht uitje naar Muiden
flickr.com/photos/diplo_maat/sets/

De toren van Babel

Gisteren waren op een verjaardagsfeestje met een multi-culti gezelschap. Elk continent was vertegenwoordigd. Er waren zo´n 25 man die allemaal een bord roti kip kregen. Daarna werden we voorzien van koffie met een Surinaamse pannenkoek. Toen we naar huis gingen kregen we eten mee.
De meeste aanwezigen spraken Nederlands. De één wat beter dan de ander. Ik zat naast een westers geklede Afghaan die nauwelijks te verstaan was. Hij had het over Osama en Obama. Wat ik ervan begreep was dat hij twijfelde aan de vangst van Osama. Het zou een verzinsel zijn van Obama in verband met de komende presidentsverkiezingen. Daarna had hij het over de koran en de bijbel, hij citeerde één of ander vers. Het fijne ervan ontging me. De mensen om me heen waren al afgehaakt, dus ik zat alleen vast aan een onbegrijpelijke conversatie. Om te laten merken dat ik ook wel wat van de wereld wist, zei ik, in het Engels, ( ik was maar overgegaan op die universele taal maar die sprak de man net zo slecht): ´Ook niet religieuzen kennen de tien geboden, gij zult niet doden, gij zult niet stelen, het is een kwestie van gezond verstand.´ Heb je haar weer, dacht ik over mezelf, met haar common sense. De man knikte maar of hij mij begreep werd niet duidelijk.
Later zei HS tegen de Nederlandse vriend van de Afghaan: ´Ik kon hem slecht verstaan.´ ´Ach´, zei de Nederlander,´ik begrijp er meestal ook niets van. Ik vul zelf altijd in wat ik denk dat hij bedoelt.´
De kat Kootje, ook wel de Slachter van Osdorp genoemd, kwam binnen en eiste zijn avondeten. ´Miauw´, zei de papegaai, ´kom maar binnen. Kopje koffie?´ Drie Filippijnse jongeren bekeken op hun Ipad een You Tubefilmpje. Ze rolden bijna van de bank van het lachen.
Kortom, het was een genoeglijke avond ergens in een Amsterdamse buitenwijk.

Foto

We hebben Louis Armstrong teruggebracht naar zijn baasje. Hij staat weer in de vensterbank tussen zijn drie jazzvrienden. Het viel me op dat de vier figuren een verschillend formaat hebben. Louis is de kleinste, de bassist van het kwartet is 2x zo groot. Om de maten van de kelner in beeld te brengen vroeg ik HS ernaast plaats te nemen. HS droeg zijn zomertenue met, gelukkig, twee dezelfde sokken. Denk niet dat hij zomaar wat aantrekt, het is altijd kleurgecoördineerd. Ik hou van mannen die daar aandacht aan besteden. Het lijkt of HS slaapt maar hij schrok van de flits. De kelner heeft voornamelijk een enorm hoofd terwijl zijn beentjes taps toelopen.

Jodenbreestraat

Jammer dat die filmacademie zo´n ontoegankelijk gebouw is. Daar had een mooi plein moeten komen met bomen

Het Maupoleum wordt afgebroken

Razzia in de Jodenbreestraat, 1942, voor de bioscoop Tip-Top


Geboren en getogen Amsterdammers, en mensen die net zo lang in deze mooie stad wonen als ik, herinneren zich ongetwijfeld Het Maupoleum nog in de Jodenbreestraat. Meestal meed je die straat als de pest omdat er een unheimische sfeer hing. Wat er in het monsterlijke gebouw huisde weet ik niet. Je kon beneden wel langs de etalages lopen van voetbalscheidsrechter Leo Horn die, geloof ik, gordijnstoffen verkocht. Een winkel was er niet, nergens kon je een ingang vinden. Er kwam geen zon en in mijn herinnering was het er altijd Siberisch koud. Het ontwerp van het Maupoleum, genoemd naar de eigenaar Maup Caransa, moet uit Oost-Europa of de Sovjet-Unie zijn gehaald.
De straat, de buurt en de armoedige panden associeerde je altijd met het vroegere ghetto en de jodenvervolging.

Ook al was het lelijkste gebouw van ná de oorlog, in 1971 opgeleverd, het was een enorme opluchting toen het gesloopt werd. Gisteren liep ik door de buurt en zag overal herdenkingskransen liggen. Bij de Hollandsche Schouwburg, langs de Plantage Middenlaan waar weinig veranderd is. Als je dan bij het mr. Visserplein komt, doet niets je meer denken aan die donkere, tochtige,armoedige Jodenbreestraat. Het is er altijd een drukte van belang terwijl de straat in de jaren 70 uitgestorven was. De kwade geest is er uit verdreven.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Maupoleum

Zucht

Bobje is mijn beste vriend

We gingen het tuinhuisje ontruimen. Wegens gekmakende vermoeidheid was ik er drie weken niet geweest. Ik probeerde het grasveld nog te maaien maar het gras stond alweer te hoog. De tuin en het huisje zijn officieel al verkocht, ik krijg er minder voor dan ik er voor betaald heb. Er ging 70 euro af omdat het zevenblad zich, in een hele korte tijd, een weg had gebaand tussen mijn mooie lelietjes-van-dalen. Terrastuinieren gaat me uitstekend af maar de tuin was uitsluitend frustratie, ik heb de natuur volkomen onderschat. Ik kan het niet uitstaan. De druppel was het huisje. Vochtig, lekkages, het leek, verdomme, wel of ik voortdurend in een verbouwing zat. Met de daarbij behorende ruzies.
Met Pasen waren we uitgenodigd voor een brunch bij HS zijn broer die in de buurt van Schoorl woont. Hij had zijn verwilderde tuin onder handen genomen en er een gazon van gemaakt met borders. Dat had ik natuurlijk ook moeten doen. Toen ik eenmaal een goede maaimachine had was het maaien een fluitje van een cent.
De vermoeidheid heeft me uiteindelijk de das om gedaan. Nu wil ik een klein tuintje bij mijn huis. En ik mis het bladen maken. Het ouwehoeren met mijn collega´s. Het onderdeel zijn van een team. Ik zat er zelfs aan te denken weer een eigen blad te maken. Er zijn al zoveel tijdschriften, wat kun je er nog aan toevoegen?
Wordt vervolgd

zelf een tijdschrift maken

De restauratie van Louis Armstrong

De broer van huisgenoot HS heeft een beeldengroepje op zijn vensterbank staan. Het bestaat uit 4 zwarte jazzmuzikanten. Hij heeft ook een beeld van een neger met een dienblad in zijn hand. Als je naast deze bediende gaat staan, zie je dat hij groter is dan levensgroot. Vroeger stond zo´n beeld voor een restaurant of café. Dat kan niet meer. Het is eigenlijk een collector´s item, een curiositeit.
Of het groepje jazzmusici politiek correct is weet ik niet. De kat des huizes sprong op een dag, toen hij een vogeltje buiten zag, agressief tegen het raam en stootte zo Louis Armstrong van zijn plek. Het beeldje was onthoofd, het schuiftrompetje afgebroken. ´Geef maar aan mij´, zei HS, ´ik plak het wel weer aan elkaar met secondelijm.´ Er ontbraken wat stukken ( altijd alles met stoffer en blik opvegen, is het advies van HS, niet stofzuigen) maar dat is juist een uitdaging voor HS. Zo zie ik mijn huisgenoot het liefst, als hij zoet aan het knutselen is.

Tell Sell

´Wij staan hier naast de gelukkige bezitter van twee krabpalen, Bob de Korte. Tell Sell had een speciale aanbieding. Een ergonomisch verantwoorde krabpaal, 2 voor de prijs van 1. En daar krijgt u Gratis! bij: een staart met een belletje, een zakje catnip en een kattekam.
En, Bob, mag ik Bob zeggen?, wat bevalt u het meest aan deze, van al uw wensen voorziene, producten?´
Bob:´De doos.´
´Hartelijk dank voor uw reactie. Terug naar de studio.´

Drolletje Drie

Is het geen scheet? Is het geen Drolletje Drie?


Het is maar goed dat Bob mijn kind niet is. Stel je voor, heb je haar weer met haar zoon. Het is Bob voor en Bob na. Ze wijdt haar hele blog aan hem. Het zou je moeder toch wezen. Maar Bob is een onschuldige kater. Hij is zich nergens bewust van en vindt alles best.
Vanmiddag kwam hij kletsnat thuis. We moeten maar weer gissen wat er is gebeurd. Is hij in het water gevallen of heeft iemand een emmer water over hem heengegooid? Als ik dat laatste suggereer wordt HS strijdvaardig:´Dan stuur ik de dierenpolitie erop af´, zegt hij.