Een Aanval van Zinloosheid

Het leven gaat gewoon verder na mijn dood

Ik had gisteren een aanval van zinloosheid. De verhaaltjes en foto's van het Czaar Peterwereldnieuwsblog en van Sophie's choice zijn uitgeprint en heb ik netjes in plastic hoezen in een map gedaan. Ze zijn een soort dagboek geworden. Ik blader er heel af en toe in.
Gisteren lag ik in bed te woelen. 'Wat  heeft het allemaal voor zin?', dacht ik,'stel dat ik 75 jaar word. Dan gaan al die mappen de vuilniscontainer in want wie zou die bewaren. Zelfs als je kinderen hebt, kun je er niet vanuit gaan dat ze belangstelling hebben voor wat je vroeger gedaan hebt. Verder zijn er miljoenen mensen die wat werk achterlaten dat je hooguit op het Waterlooplein terug kan vinden. Tussen de groene gemberpotjes en andere nutteloze troep. Zelfs schrijvers die 30 jaar geleden razend populair waren, worden allang niet meer gelezen. De uitdrukking, Wie schrijft die blijft, is onzin. Je gaat dood en het maakt niet uit wat je gepresteerd hebt. De enige uitzondering is William Shakespeare.'
Het was duidelijk dat ik in een neerwaartse gedachtegang zat. Ik probeerde reddingsboeien te vinden waar ik me aan vast kon klampen. Misschien moest ik gaan tekenen, stillevens, gewoon om bezig te zijn en iets te produceren.

's Nachts had ik de voor mij bekende droom. Ik klim trappen in een huis maar als ik naar de bovenste verdieping wil lopen zijn daar geen treden meer. Ik probeer op allerlei manieren toch naar boven te klauteren. Via leuningen die er dan weer wel zijn. 'Wie bouwt er nu een huis zonder trap', denk ik, 'hoe doen die bewoners dat?'
Ik had die droom al eerder gegoogled onder Droomuitleg-Trap. Het zou te maken hebben met gebrek aan zelfvertrouwen. Wel ja, 62 jaar en nog geen zelfvertrouwen.

Jung, een betere psychiater dan Freud

Vanochtend werd ik uitgeput wakker, het enige dat ik kon doen was met gesloten ogen in bed blijven liggen. Bob vleide zich zijn warme lijfje tegen mijn aan. Gedachten bleven maar malen, volgens mij had ik een overdosis aan prikkels gehad. De eeuwige drukte in de stad, allerlei activiteiten en sociale contacten, de politiek. Ik volgde mijn gebruikelijke ontspanningsoefeningen en dacht aan het strand en de zee in Portugal. De meeuwen, de kleine steltlopertjes, de tractor die de vissersboten op het land sleepte, de zuivere lucht. Weg van de overdosis van informatie. Om een uur of drie 's middags voelde ik me pas in staat op te staan. Met een enigszins leeg hoofd en zin om een goed boek te lezen. Gedachten, dromen en herinneringen van Jung, bijvoorbeeld.
Misschien was het alleen maar vermoeidheid die me een klap in het gezicht gaf.