Lig ik al weer 2 dagen op de bank. Soms ben ik zo moe dat ik de hele dag mijn ogen gesloten moet houden. Eén dag niksen gaat nog, maar als er 2 dagen niets uit mijn handen komt word ik gefrustreerd en wanhopig. Ik heb wel wat beters te doen. Het ergste is als er zich een verhaal in mijn hoofd ontwikkelt dat ik op moet schrijven anders vervaagt het. Te moe. De bekende klacht dus en dat al jaren. Ik vind het heel moeilijk om tegen mezelf te zeggen:- Geef je over, het is niet anders.- Vooral omdat ik weet dat ik soms ´s avonds om 21.00 uur opeens de behoefte heb een rondje te rennen.
Vandaag, bijvoorbeeld, wilde ik de stad in. Tegenwoordig neem ik lijn 26 naar het Centraal Station. Bij de AKO koop ik de Engelse Grazia, dan wandel ik via de Nieuwendijk, Kalverstraat, Leidsestraat, Weteringsschans naar de Dirk op het Heinekenplein. Daar sta ik altijd weer versteld van de lage prijzen. Dan zeul ik mijn boodschappen naar lijn 10, stap over op de 26 en ben weer thuis.
Jaren ben ik de stad niet in geweest, nu kan ik er geen genoeg van krijgen. Winkel in, winkel uit. Alleen vroeg op doordeweekse dagen uiteraard. Nooit in het weekend.
Vorige week meende ik John Malkovich te zien lopen op de Nieuwendijk. Of iemand die er op leek. Het is niet iemand die je gemakkelijk aanschiet:- Hé John, mag ik je handtekening.- De volgende dag was er toevallig een documentaire over hem op CNN. De camera volgde de acteur naar zijn huis in Frankrijk en naar Italie. In zijn vrije tijd is hij mode-ontwerper en laat zijn collectie in Italie fabriceren. Zelf droeg hij een opgerolde spijkerbroek met gympies, niet echt het toppunt van stijl.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten