Ik kwam gisteren thuis en zoals gewoonlijk stond Bob verdekt opgesteld achter een tafelkleedje. Automatisch stak ik mijn voet eerst door de deuropening om Bob te belemmeren de kuierlatten te nemen. Het was midden op de dag, buiten was het heel stil. ´Ach wat´, dacht ik,´ik laat hem gewoon naar buiten. Het is koud dus hij zal deze keer niet nachten weg blijven.´ Ik zette de deur wagenwijd voor hem open. Eerst liep hij aarzelend de treeplank af. Daarna huppelde hij naar links richting eind van de steiger. Af en toe moet je een risico nemen en vertrouwen dat alles goed komt. Dus ik liep zelf naar de keuken, bracht mijn huisgenoot op de hoogte van mijn belevenissen.
Na verloop van tijd leek me het toch verstandig om te checken waar ons katertje uithing. Ik liep de steiger af maar Bob was in geen velden op wegen te zien. Ik liep de andere kant op richting straat en opeens kwam Bob de hoek om. Hij heeft een heel cool rielekst loopje. Om hem niet op te jagen bleef ik staan terwijl ik lieve geluidjes maakte. ´Kom maar Bobje.´ En zowaar, hij liep richting huis, de loopplank op en wachtte tot ik de voordeur voor hem open maakte. Het is een hele opluchting dat hij nu tenminste weet waar hij woont en uit eigen beweging terugkeert.
Die avond zat hij niet in het halletje verlangend naar buiten te staren. Hij sliep tevreden op een kussentje naast me, zachtjes snurkend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten