Raam bewassing

Bob wacht geduldig

De buurman had vorig jaar een bedrijf bereid gevonden onze ramen te zemen. Dat is natuurlijk niet eenvoudig als je woning omgrensd wordt door water. De heren glazenbewassers, zoals dat tegenwoordig heet, stonden op een houten vlotje waarop een klein steigertje was geplaatst. De amateuristische constructie deed me het ergste vrezen. De schoonmakers zagen er uit als alcoholische taakstraffers. Of taakgestraften. Eén van hen kwam, op verzoek van HS, bij ons binnen om een bijna niet te bereiken stukje glas te bewassen. Hij liep met zijn moddervoeten op mijn Perzisch tapijt en maakte een gore vlek die ik, tot op de dag van vandaag, niet heb kunnen verwijderen. Hij riep tegen zijn maat die buiten stond: 'Als dit klaar is nemen we een biertje.' Zijn collega knikte opgelucht. Dat hadden ze wel verdiend.

Gisteren kwam Bob via het keukenraam annex deur binnen. Het viel me op hoe ontzettend smerig het glas en de buitenboel was. 'Weet je wat', dacht ik, 'ik mail Leo-Peter en vraag wanneer de glazenwassers weer komen. Beter iets dan niets.' Een minuut later kreeg ik al antwoord. Het bedrijf was failliet en Leo-Peter was allang verhuisd.
Ik ben zelf maar op zoek gegaan en vond een professioneel bedrijf in Diemen, op steenworp afstand. De baas komt vanmiddag langs om de situatie te bekijken.
Gisteren werden we uit ons bed gebeld door de technische dienst die de terrasdeur gerepareerd heeft.  De technicus raadde me wel aan de deur niet op openraamstand te zetten als het hard waait. Dan heb je kans dat de constructie het begeeft en de verraderlijke deur ons allen verplettert. 'Dat is goed om te weten', zei ik tegen de man.
Bob rende gelijk naar buiten maar kwam binnen 30 seconde weer binnen. Brrr, te koud.

Snel weer naar binnen