We leven nog

Reünie van H & H

'We hebben de moessonregens overleefd', zei Henk. Ik had hem minstens 8 maanden niet gezien. Gisteren belde ik hem om te vragen of hij zin had om koffie te drinken op één van de terrasjes bij het  Amstelveld. Ik ben nu verslaafd aan de plantenmarkt. Het is het luilekkerland van de tuinier en het aanbod is overweldigend. Vandaag heb ik me beperkt tot aardbeiplantjes en rozemarijn. Mijn hele terras staat al vol en gelukkig is er genoeg ruimte op het steigertje bij de keuken en voor de deur.

De architecte van Steigereiland had een strak ontwerp in gedachten maar de mensen willen groen. De buren hebben bakken vol lavendel en vrouwenmantel op de vensterbank, op het looppad en op de steiger. Iedereen is aangestoken en er is nog weinig over van het originele plan. Ook al wonen we op metaal, we tuinieren alsof we op het Westland wonen.

Een klein gedeelte van mijn terras

'Heb je mijn Cadillac gezien?', vroeg Henk. Hij had van zijn vakantiegeld een spiksplinternieuwe omafiets gekocht. Zo lang ik hem ken rijdt hij op een roestig vehikel dat bestaat uit twee wielen, een frame, een stuur en een zadel. Het absolute minimum. De pensioengerechtigden weten van gekkigheid niet wat ze met hun geld moeten doen. We zaten op een plekje in de schaduw, overal waar we keken zagen we mensen die ouder waren dan wij. Bejaarde stellen, keurige dametjes, iedereen droeg een zak met plantjes. Er is nauwelijks verkeer op die locatie en niemand heeft haast. Er schuifelden wel cabaretiers en andere rouwenden langs die de herdenkingsdienst voor Maarten van Rozendaal hadden bijgewoond in de kerk De Duif aan de overkant.

Zondag liep ik door de Kalverstraat, winkel in, winkel uit, en ik zag alleen mooie, jonge mensen. Het lijkt wel of er geen lelijke mensen geboren worden in deze stad. En alles en iedereen is begerig en druk bezig met de toekomst.
Op het Amstelveld is er veel verleden maar toch voel je je in het hier en nu. Plannen maken hoeft niet meer. Elke dag is mooi meegenomen. Kon je op je 20ste maar zo leven. Je wordt op die leeftijd opgejaagd door die klotehormonen.

De kruiwagen gaat binnenkort naar HM die bij zijn nieuwe woning een tuin heeft van zo'n 15 meter diepte

Nu ik toch uit de winterdip en voorjaarsmoeheid was, besloot ik naar vacatures op de Vrijwilligerscentrale te kijken. Oud-collega en vriend HM wiens contract bij de kinderopvang niet verlengd is (ouders zijn bang van mannen) had ook een leuk baantje gevonden voor een paar uur per week. 'Weet je wat zo prettig is aan het vrijwilligerswerk?, zei hij, 'iedereen is dolblij met je en je wordt met open armen ontvangen.'
Dus heb ik me aangemeld voor licht administratief werk en ouderenbezoekster. Ik kreeg een verzoek van een stichting die bestond uit drie mannen die zich bezig hielden met de combinatie: Marxisme, science-fiction en het Romeinse Rijk. Ik ben er maar niet aan begonnen en heb ze beleefd gemaild dat ik weinig interesse heb in Marxisme en science-fiction. Het Romeinse Rijk heeft wel wat.

HM's zitje met op voorgrond Nico, Bob's moeder

Morgen ga ik op bezoek bij een oude dame van wie de familie ver weg woont. Het is natuurlijk afwachten maar ik hoop dat het een gezellige praatster is. Of misschien wil ze alleen een spelletje Pesten. Dat kan ook.

Bobje's snijtand is getrokken. Het gebeurt regelmatig dat zijn lip boven het tandvlees blijft haken
waardoor hij op Gert Timmerman lijkt.