Leven op IJburg

Nageslacht van Lulu. Die is nu over- overgrootmoeder

Laatst liet ik Blanche uit bij het veldje langs de tramhalte. Het was een uur of 18.00. De tram stroomde leeg. Het viel me op dat onder die groep reizigers alle rassen vertegenwoordigd waren. Het mooie was het vanzelfsprekende van de gelijkwaardigheid. Het waren allemaal mensen die van hun werk kwamen en naar huis gingen. In dezelfde buurt. De zwarte man woonde niet in een getto, de Aziaat niet in Chinatown en de blanke niet in een villa.

De tramchauffeurs van lijn 26 zijn net zo gevarieerd. Een joviale Hollander, een orthodoxe moslim, een uitbundige Surinamer, een Tokkie-achtige Nederlandse, een bescheiden moslima en een zeer sociale, hulpvaardige Amsterdamse.
Ik hoor of lees weleens dat IJburg een blanke Vinex-wijk zou zijn. Dat wordt meestal op zo'n afzeikerige (lees: afgunstige) manier beweerd door figuren die hier nog nooit zijn geweest.
Voor de bewoners is het eerder een soort Waddeneiland waar de kinderen eerst een duik in het water nemen voordat ze naar school gaan.

Hans leest Onze Taal over Franse leenwoorden. Bolwerk-boulevard

Op het speelveldje kwamen twee kinderen ons tegemoet rennen. 'Blanche, Blanche.' Iedereen kent Blanche. Toen ze nog een puppy was, riepen mensen vanuit hun auto:' Wat een klein hondje.'
Het jongetje en meisje wilden Blanche aaien. Ik moest ze waarschuwen. 'Steek je hand niet uit want ze bijt. Wacht maar tot ze naar je toekomt.' Als roedelleider mag je geen angst tonen maar ik krijg de zenuwen van het onvoorspelbare gedrag van die kleine.
Het jongetje probeerde Blanche aanraken. Gggromm. 'Nee, Blanche, stout!' 'Waarom doet ze dat?', vroeg het jongetje. Ik weet het niet, vroeger was ze zo lief. Om de kinderen af te leiden, zei ik: ' Ze kan heel goed graven.'. Ik zette haar op losse aarde en inderdaad, Blanche begon verwoed een diep gat te graven tot groot plezier van broertje en zusje. Ze keek niet op of om en haar snuitje werd zwart. Af en toe niesde ze.

Reza was een circusleeuw en leefde 13 jaar in een vrachtwagen langs de kant van de weg.
Stichting AAP heeft hem en twee tijgers gered. Hulde en een financiële bijdrage.

Ik ken de kinderen. Zij wonen in het kadegebouw met een ouder zusje en hun moeder die mank loopt. Ze komen oorspronkelijk uit Egypte. 'Wij mogen misschien ook een hond', vertelden de kinderen. Ik kon me dat niet voorstellen want de moeder ziet er nu al afgetobd uit.
'Het is heel veel werk, hoor, een hond, je moet ze wel zes keer per dag uitlaten en je kunt ze niet alleen thuis laten.'
'In Egypte hebben ze jonge leeuwen als huisdier', zeiden ze.
Ik voel me altijd verantwoordelijk voor het opvoeden van de buurtkinderen, it takes a village, dus legde ik uit hoe fout dat was, een leeuw in huis. Het is geen speelgoed.
'Leeuwen horen in ...', begon ik. 'In een hok?', zei het jongetje.
'NEE, in de vrije natuur.'
Ondertussen was Blanche nog steeds aan het graven. 'Waarom doet ze dat?' Goede vraag, misschien maakt ze een holletje om in te wonen.
' Wij gaan naar huis', zei ik. 'Waarom?', vroeg het ventje. Het is bedtijd voor Blanche. 'Wij mogen van mama nog buiten spelen.' 'Veel plezier, jongens. Tot de volgende keer.' 'Een fijne avond', riepen de kinderen.

Het was me al eerder opgevallen. Veel kinderen op IJburg zijn prettig in de omgang. Waarschijnlijk omdat het leven hier een stuk rielekster is dan in de stad. Ze kunnen nog ouderwets buiten spelen tot de zon ondergaat. Het is nu immers Grote Vakantie.

Waterkinderen