Opluchting en een beetje schuldgevoel

Bob vangt een laatste zonnestraaltje in oktober op. Wat heerlijk toch zo´n mooie herfst

Nu ik weg ben uit de Czaar Peterstraat merk ik hoezeer dat pand en vooral de inhoud me gefrustreerd hebben. Vanaf 2004 vluchtte ik elk jaar een paar weken naar een warm oord, met fatsoenlijke kamers, schoon linnengoed en, toppunt van luxe, een dame die elke dag de boel sopte. Vier weken in het jaar geen zorgen. Elke keer als we terugkeerden naar Amsterdam zonk de moed me in de schoenen. Als ik ergens een hekel aan heb is een huis vol spullen die er maar staan te staan. Het is voor mij volkomen onbegrijpelijk waarom mensen zo willen leven. Ik vat het belang van die rotzooi niet.
Nu we op IJburg wonen merk ik dat ook die troep, die ballast uit mijn hoofd is. HS klaagt nog weleens over wat hij allemaal kwijt is en wat een zonde dat is. Laatst had hij twee trapleuningen gevonden. Daarvan wil hij een stellage voor Bob maken zodat die het dak op kan klimmen. Ik houd het scherp in de gaten, dat binnenslepen van afval. De angst om weer in zo´n ongewenste woonsituatie te geraken zit diep.
Arme Bob mist zijn oude speeltuin wel. Voor hem was het één groot pretpark vol leuke obstakels en met eindeloos veel mogelijkheden. Je kon hem in de winkelruimte vinden of bovenop het dak.

Gisteren zat hij zielig in het halletje naar buiten te kijken. Vanochtend vond ik hem op hetzelfde plekje. Ik zou hem wel los willen laten want hij is zo blij als hij over de steiger rent. Maar ik krijg hem niet meer te pakken en maak me twee dagen zorgen over wat hem allemaal overkomen kan zijn. De uitdrukking: hij loopt niet in 7 sloten tegelijk, heb ik nooit begrepen. Eén sloot lijkt me voldoende.