Lulusoap deel II

Ik kom nog nauwelijks toe aan het bijwerken van mijn blogs. Of ik ben aan het eendenredden of ik beschrijf op Facebook dat ik net weer eenden heb gered. Het prettige en stimulerende van Facebook is dat je gelijk reacties krijgt. Medeleven, advies. Ook als ik thuis zit heb ik via de sociale media contact met oud-collega's,  vrienden in het buitenland, en natuurlijk familie.
De Googlekringen vind ik zo gebruikersonvriendelijk dus ik hou het bij Facebook.

Wat vooraf ging: onze bijzondere eend Lulu had zich genesteld in de plantenbak van de overburen. Ze produceerde één kuiken, ook wel pulletje genoemd, dat ze verwaarloosde omdat ze op onbevruchte eieren bleef broeden. Gelukkig kreeg ze een tweede kans.

Lulu in de plantenbak

Ze had een nieuw nest gemaakt op een voor ons niet zichtbare plek. Omdat ze elke dag uitgehongerd voor het keukenraam stond te kwekken of kwaken vermoedden wij dat ze weer aan het broeden was.

Als het brood op was, gaf HS haar rijst

De pulletjes schrikken van een vis die aan hun zwempootjes knabbelt

 Op 21 juni, de eerste dag van de zomer, was ik vroeg opgestaan en zag Lulu voorbij zwemmen. Met in haar kielzog 7 pulletjes. Twee waren het evenbeeld van hun moeder, twee gele en drie bruine met vlekjes. Zou ze deze keer wel een goede moeder zijn?
Het grut volgde hun moeder als één man. Bij elkaar blijven, jongens, kwaakte Lu. Alles leek naar wens te verlopen. Lulu zorgde goed voor haar kroost. Als we brood strooiden, joegen de ukkies volwassen woerden weg. Heel bijdehand. Moeder Lulu bleef beschermend om het 7-tal heen zwemmen. We wisten dat er allerlei gevaren op de loer lagen. Snoekbaarzen, meeuwen, ratten en zelfs andere eenden zijn de natuurlijke vijanden van jonge eendjes.

Het was weer vroeg in de ochtend toen ik buiten een kabaal hoorde. Ik zag de meerkoet, die met vrouw en kind onder de steiger van de overburen woont, aan de staartveren van een reusachtige meeuw hangen. Hij verzoop hem bijna. De meeuw wist zich los te rukken en vloog op maar de hele eendengemeenschap was in rep en roer. Meerkoeten zijn veel fanatieker in het beschermen van hun jong dan de gewone eend.

Meerkoeten blijven hun jongen voeren zelfs als die even groot als  hun ouders zijn

Ik hoorde de kuikens van Lulu angstig piepen. En ik zag er nog maar vier. Lulu kwaakte. Ik versta de eendentaal zo langzamerhand. Ze riep de rest van haar kroost. Die waren gelukkig niet meegenomen door de meeuw maar van de schrik onder de roosters van onze steiger en die van de buren terecht gekomen. Het is een ingewikkeld verhaal, de buren zijn verhuisd, nieuwe buren zijn ingetrokken met het resultaat dat de woningen scheef zijn gaan liggen. En ook de steigers liggen tot de rand toe onder water.De drie pulletjes zaten klem en waren nog niet oud genoeg om onder water te duiken en zichzelf te bevrijden. Lulu droop op een gegeven moment af met de overgebleven vier. Ik bleef het angstige gepiep maar horen en zei tegen HS: 'We moeten iets doen.' Ach welnee, die beesten redden zichzelf wel.
Ik ging de deur uit en probeerde het voorval te vergeten. Zo is de natuur, blablabla. Maar toen ik s'avonds thuis kwam hoorde ik nog steeds het angstige gepiep van de drie pulletjes. Welnee, zei HS, dat is het meerkoetje. Ik liep het wenteltrapje af dat vanaf de keuken naar ons steigertje leidt en zag nog net hoe 1 kuikentje zichzelf wist te bevrijden en zich onder het rooster uitwurmde. Zie je wel. Ik lokaliseerde de overige twee. Een kleintje zat bij ons onder het rooster. Om niet te verdrinken was hij op een randje gaan zitten. De ander zat vast bij de buren.
Om een lang verhaal kort te maken. De buurman en HS hebben de roosters losgeschroefd en de kuikens bevrijd. Tijdens de reddingsactie was Lulu op haar gemak op de lavendelplant van de overburen gaan zitten. Zodra de drenkelingen op open water zaten snelden ze zich naar  hun moeder toe die alle zeven verzamelde en waardig wegzwom.

Reddingactie

 De stand van zaken is als volgt, de kleine eendjes groeien als kool alleen is er twee dagen geleden een kleine gele verdwenen. En niet meer teruggezien. De rest komt twee maal per dag langs voor een broodmaaltijd. Vandaag vond er bijna weer een drama plaats. Lulu werd aangevallen door een andere eend. Er ontstond een gevecht en Lulu en haar vijand vlogen weg. De zes pulletjes bleven ontheemd achter. Piepend: 'Mama, mama.' Wij hielden onze adem in. Gelukkig verscheen Lulu na een minuut of vijf weer (het leek wel een uur) en het grut zwom vrolijk verder naar hun volgende adresje.

En toen waren er nog maar 6