Lieve mensen, het loopt volkomen uit de hand op Steigereiland. Het begon, geloof ik, in april. Wij waren gecharmeerd van de eend Lulu. Zij maakte persoonlijk contact met ons en leek niet geaccepteerd te worden door de andere eenden. Wij hebben een zwak voor de 'underdog'.
Nu is de situatie als volgt:
Lulu komt langs met haar kuikens. Ik voer ze brood. Ze vallen bijna flauw van de honger, zo lijkt het, want ze storten zich op het brood alsof ze in weken niet gegeten hebben. De pulletjes zijn nu in de puberfase, dan weet je het wel. Tegenwoordig hebben we mee-eters: de eendenfamilie van eend Marie met 8 bijna volwassen kuikens. Zesendertig vrijgezellen. Zeven musjes die op de rand van de steiger zitten te tjilpen. Een school vissen die af en toe uit het water springt om een korstje brood te bemachtigen. En sinds vandaag ook, ja hoor, een rat!.
Ik stond op ons steigertje te kijken naar de gulzige pulletjes van Lulu, de vissen die grote cirkels in het water maken, de musjes die als drie kleine kleutertje op het hekwerk zitten. En vanuit mijn ooghoek zie ik een rat mijn richting oplopen. Rielekst kwam hij aantrippelen om mee te doen aan het eetfestijn.
Wij moeten, als mens, de natuur negeren. Niets voeren en niets redden. Is dat de boodschap die we dit jaar geleerd hebben? Of moeten wij gewoon onszelf blijven?
 |
| En dan vergeet ik nog madam Meerkoet |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten