Hoe heeft dit kunnen gebeuren?

Hoe is het nu toch zo uit de hand gelopen met die eenden? Gisteren bezocht ik het winkelcentrum en kocht 3 broden. Eén voor ons, twee voor onze gevleugelde vrienden. 'Dit is belachelijk', dacht ik.

Thuis lagen Lulu en haar 5 overgebleven pulletjes op mij te wachten. Ze doen dat niet bescheiden en zwijgend. Lulu kwaakt, de kleintjes piepen alsof ze vreselijk lijden. Wat zegt de deskundige over het voeren van brood aan watervogels? Niet doen, ze worden lui en vadsig en als ze een vrouwtje beklimmen, zakt die onder water. Ze moeten zelf fourageren. Waterplanten, slakjes, vliegen en soms een kikkertje, dat is hun dieet. Het zou dus beter zijn als we gesneden andijvie in het water gooien.

Vorig jaar kregen we alleen maar bezoek van een meerkoetstel met jongen, twee schreeuwlelijkerds. Dit jaar is Steigereiland bevolkt met eenden. Ze drijven voor de deur, ze slapen op de steigers of ze hangen in groepen rond.
Het begon natuurlijk allemaal met Lulu. Zo'n broedende eend, die twee maal per dag uitgehongerd naar het keukenraam staart, is moeilijk te negeren. En als ze dan eenmaal kuikens heeft, wil je ze niet zien verhongeren. Lulu en haar grut is tot daaraan toe. Maar tegenwoordig komt dat grote gezin ook langs. Marie met haar 8 agressieve pubers. Ik sluit dan ramen en deuren en wacht tot ze afdruipen. Laatst was ik mijn familie, zoals ik Lulu en kroost noem, wat kruimels aan het voeren, kwam Het Grote Gezin de hoek om sjezen. Er ontstond een gruwelijk gevecht tussen de twee moeders. Deze keer had Lulu de overhand, ze trok Marie aan haar rugveren onder water. Marie worstelde en zo ging het een tijdje door met veel watergespetter en gekwaak. Lulu won overtuigend. Als er gevochten wordt, houd ik op met voeren. Tot de rust is weergekeerd. Die Marie is trouwens heel brutaal. Ze klimt op de steiger en rukt de korsten bijna uit mijn hand.
Ik probeer dat brood voeren maar af te bouwen. Dadelijk kunnen die stomme eenden niet voor zichzelf zorgen. En volgend jaar begin ik er gewoon niet meer mee. (Alhoewel het een schattig gezicht is, die badeendjes die vol verwachting met hun lieve zwempootjes trappelen en hun snaveltje omhoog houden, net speelgoed. Ik moet mij vermannen. Of vermensen, zoals politiek correcte mensen zeggen).

Mijn huisgenoot vindt het allemaal onzin. 'Als die beesten honger hebben krijgen ze van mij te eten.'
Dus binnenkort liggen er 50 loodzware, moddervette  eenden voor de deur die, als ze niet uitkijken, zinken.

Ze blijven schattig, die kleintjes van Lulu.

Bob heeft de rat gevangen maar, zoals dr. Phil zegt: 'Van de ene rat die je ziet, zijn er 100 die je niet ziet.'