Ik las net de ongelofelijke familiekroniek van de familie Münninghoff. De Stamhouder van Alexander Münninghoff.
Hij beschrijft zijn familieleden als opportunistische zakenlui, emotionele, ongeleide projectielen en frivole levensgenieters die, als WOII uitbreekt, panisch proberen te overleven. De één door goede contacten te maken met het verzet, de ander door zich aan te sluiten bij de SS (de mooiste tijd van mijn leven. Echte kameraadschap).
Na de oorlog is de familie uiteen gescheurd en vecht men om de kleinzoon, de stamhouder Alexander. Grootvader is miljonair en heeft in alle kringen invloed. Vader teert op zijn nostalgische herinneringen, weet met zijn charme af en toe wat te bereiken, maar laat zich naief inpakken door listige figuren. Moeder wordt uit het leven van de kleine jongen verbannen en raakt aan de bedelstaf in Duitsland. Het is een wonder dat Alexander, omringd door onvolwassen volwassenen, die alleen maar bezig zijn met de erfenis van opa, zo goed terecht is gekomen. Een verstandig jongetje dat zijn eigen weg gaat.
Münninghoff beschrijft de familiegeschiedenis in detail en met humor. Hij observeert, bijna als een buitenstaander, de idioterie van al die egocentrische familieleden. Hij overleeft. Met zijn halfzusjes en -broer, die her en der verwekt zijn, loopt het minder goed af. Als je het boek uit hebt, kun je concluderen: het familieleven is zwaar overschat. Men doet maar wat, een chaos van een stelletje kippen zonder kop. De kinderen zijn uiteraard de dupe. Heel mooi beschreven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten