maandag 12 september 2016

Dit is mijn recensie, bitch

Empire

Ik zat me gisteren aan alles, sorry, het ligt aan mij, te ergeren. Terwijl het de week daarvoor juist zo goed ging. Ik reageerde nergens op, heerlijk, niets raakte me.
Regelmatig lees je op Facebook: ik heb die of die ontvriend want die was stom. Niveau kleuterschool. Dat krijg je met die sociale media, je reageert vaak primair. En achteraf denk je, dat had ik toch veel aardiger kunnen zeggen. Of nog beter: negeren. Negatieve opmerkingen werken sowieso als een boemerang. Het is niet altijd eenvoudig als je geconfronteerd wordt met, zoals mijn FB-vriendin AB dat noemt, Weg-Met-Ons mensen. Autochtonen die zich verontschuldigen voor wat hun voorouders gedaan zouden hebben. En daarmee het gedrag van etters vergoelijken. Types die zichzelf bij voorbaat: kaaskop noemen. Die het over 'zionisten' hebben als ze Israeli's bedoelen. Of het aller domste: islamfascisme goedpraten met Ja, maar wij hadden de Kruistochten. Ik ga het niet eens uitleggen. Niet op mijn tijdlijn.

Ik hoopte dat de serie Empire me wat zou afleiden. Het gaat over een Africaans-Amerikaans familie-imperium dat grossiert in rap. Vader rapt, de zoons rappen en hun vijanden rappen. De vrouwen noemen elkaar allemaal 'bitch ' en lopen erbij als ho's. De officier van justitie, met een decolleté van hier naar Tokio, waarschuwt vader dat zijn criminele praktijken in de gaten worden gehouden. Na 5 minuten dacht ik al: Dat stomme gerap. Altijd diezelfde handgebaren en hoofdbewegingen. De manier van praten. De zwarte Sopranos, die voortdurend onderbroken worden door een rap, die ik al 100 x eerder heb gehoord.
Even wordt het leuk als Chris Rock in beeld verschijnt. Hij wordt gezien als de grootste, meedogenloze boef van allemaal. Helaas, na 5 minuten in de gevangenis wordt hij al uit elkaar gerukt door zijn tegenstanders. Daarna vieren de gedetineerden dat met een rap.
Iedereen gebruikt iedereen. Criminelen moeten eeuwig op hun hoede zijn en het liefst een zet vooruit denken. Daarom lezen ze nooit een boek.
De grootste bitch, Cookie, zoekt haar ex-man op in de gevangenis. Ze draagt veel gouden kettingen en een jasje van spijkerstoflapjes afgezet met bling-bling. 'Heb je dat van mr.T geleend?', vraagt haar ex. Nee, bitch, zelf ontworpen.


Dit is mijn recensie.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten