Mijn God, het lijkt wel of ik een onoplosbare puzzel in mijn schoot geworpen heb gekregen. Mensen redden. Wanneer geef je het op?
Toen ik afgelopen week een paar keer bij JS was langs geweest, voelde ik me zo gedeprimeerd. Wij zouden naar mijn huis rijden. Ik mag al blij zijn als hij om 14.00 uur zijn bed uit is. Het ontbijt dat ik voor hem had klaar gemaakt stond om 17.00 uur nog onaangeroerd.
Een oude vriendin van mij is onlangs verhuisd naar een seniorenwoning in het Flevohuis. Ze woonde prachtig aan de Amstel maar kon geen trappen meer lopen. Ze is dolblij met haar flat, grote ramen met uitzicht over heel Amsterdam.
Zoiets zou JS moeten hebben, dacht ik. Hij zei dat zijn geld bijna op is. Ik heb er geen cent van gezien. Ik kan hem wel door elkaar rammelen, wat een stomme idioot.
Toen herinnerde ik dat vriend I.T. allerlei contacten heeft bij huisvesting en zorg. Hij had JS' belastingen al gedaan wat JS 900 euro opleverde. Ik heb I.T gebeld. Hij gaat me helpen met het vinden van een woning voor JS, liefst met een zorgcentrum. Ik heb hem ingeschreven bij Woningnet. Woensdag bespreek ik met de huisarts zijn medische dossier. En dan gaat I.T. aan de slag.
Ik vertelde ons plan aan J.S. Reactie: 'Maar heb ik dan wel ruimte voor mijn spullen?'
Het is net of je tegen een junk zegt: En nu ga je naar rehab. De junk: mag ik dan wel mijn heroine meenemen.
Hopeloos geval. Geef het toch op, zeg ik tegen mezelf, het had zo mooi kunnen zijn. Geef het in godsnaam op.
Ik sta op instorten en toch kan ik niet iemand laten verdrinken. Ook geen tegenstribbelende drenkeling.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten