Niet storen |
We lieten de hondjes onderaan de trap los. Die renden heel eigenwijs de trap weer op richting weg. 'Zijn jullie nu helemaal betoeterd', riepen we, 'kom ogenblikkelijk hier!' Ze luisterden allebei voor geen meter. Dan maar ritselen met de zak brokjes. Dat werkt bijna altijd.
Nadat we ze weer te pakken hadden, liepen we richting water. Moeder fuut was aan de 2e leg gegaan en zwom nu trots rond met een aantal piepende kuikens op haar rug.
'Elke dag mooi weer, het lijkt wel of we in Spanje zijn', zeiden we tegen elkaar. De hondjes renden ondertussen naar het eind van het wandelgebied en klommen op een houten steiger. Ze wachtten op ons, de grote gereserveerde Carlito met de kleine, altijd even enthousiaste Blanche naast zich alsof ze elkaar al jaren kenden. 'Kijk die smoeltjes nou.'
Iedereen heeft een donkere kant. Ook Blanche |
'Blanche heeft een ochtendhumeur', zei ik tegen A.' 's ochtends moet ik haar heel voorzichtig wakker maken en dan een half uur aaien en lieve woordjes fluisteren voordat madam in beweging komt.'
'Carlito ook', zei A, 'precies hetzelfde. De kleine prins, noem ik hem.' Het zal wel bij het ras horen. Net als hun waakse geblaf. Als Blanche een donkere wolk ziet aankomen keft ze: 'Dat zou weleens onweer kunnen betekenen. Ik zou de was maar binnen halen.'
Ik kan niet anders zeggen, het was een goeie actie om Blanche aan te schaffen; een nieuwe wereld is voor mij, als kattenpersoon, open gegaan. (Een grotere hond zou ik, eerlijk gezegd, niet aan kunnen)
Braaf |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten