Risico's

Ik heb foto's van Carlito gemaakt zodat ik zijn portret kan tekenen. Op de achtergrond Blanche

Het liefst houd ik de regie over mijn leven strak in de hand. Controle is natuurlijk een illusie. Toch vermijd ik zo veel mogelijk situaties waarin ik geconfronteerd kan worden met onaangename verrassingen. Daarom reis ik niet af naar Nepal, boek geen hotel in India en vermijd ik woestijnen en andere onherbergzame gebieden. Ik houd het bij een straal van 5 kilometer rond mijn woonhuis. Af en toe is het nodig om uit de vaste gewoontes te breken want de dagelijkse sleur is het tegenovergestelde van een avontuurlijk leven.

Er staat nergens welk risico wel of niet de moeite waard is. Dat ligt voor iedereen anders. Adrenaline junkies moeten bungeejumpen. Ik juist niet. Voor mij was het aanschaffen van een hondje een enorme gok. De eerste hobbel was mijn huisgenoot die in woede ontstak. ' Ik wil niet zo'n stinkbeest in huis. Denk maar niet dat ik hem uitlaat.' Ik:' Zo'n beest neemt minder ruimte in dat die pooltafel van jou.'  (Ophouden, Hettie, you want to be happy or you want to be right? Zwijgen is krachtiger)

Als je Hans nu ziet met Blanche, hij is verliefd op haar. Als ik de keuken in loop, is Hans op zijn stoel in slaap gesukkeld. Blanche ligt gekruld op zijn schoot. Bob slaapt op het biljart. Een vredig tafereeltje.

Mijn verjaardagscadeau van Carlito's vrouwtje

Dat ik dankzij Blanche een nieuwe vriendin heb, een geestverwante, dat is toch wel een enorme bonus. En ze woont schuin achter me. We kunnen naar elkaar zwaaien. Als Blanche blaft, geeft Carlito antwoord. Zonder onze honden zouden we jarenlang langs elkaar heen gelopen zijn en alleen beleefd 'dag' gezegd hebben. Af en toe moet je het toeval een handje helpen.