Cruyff is God

Het is pas maart maar we hebben het al wel voor onze kiezen gekregen. Ik zag net een filmpje uit Brussel, waar bloemen en teksten op straat zijn neergelegd om de slachtoffers van de terroristische aanvallen te herdenken. Een vrouw met een hoofddoekje bedekt de Israëlische vlag met de Palestijnse. Putain de merde! Nu even niet, trut. Die lui begrijpen er ook niets van. Het enige dat ze kunnen is zich wentelen in het slachtofferschap. Het leven in West-Europa wordt steeds onaangenamer. Met dank aan de islam. Ik heb geen zin meer in nuances. Zelfs Jezus heeft er genoeg van zijn andere wang toe te keren.

Ik herinner me een ' vakantie' in Kreta. Het was 1974. We waren er met de Magic Bus heengereden. Daarover alleen kan ik een boek schrijven. Magic Bus= volkswagen busje zonder enig comfort. Daarna namen we de boot van Athene naar Kreta. Daar kan ik ook een boek over schrijven. We logeerden in de plaatselijke jeugdherberg en kwamen op het onzalige idee naar het volgende dorp te lopen. Met wat Amerikanen en Duitsers die we daar hadden leren kennen. Het was een barre tocht over kiezels en ruw terrein. Het was net de maan. Onze Amerikaanse reisgenoot kreunde alleen maar: ' Fucking Solzjenitsyn.' We waren beland in de Goelag Archipel. Het was ijskoud en er woei een Siberische wind. Het was maart, net als nu. Uiteindelijk zagen we wat lemen hutjes. De kinderen die er woonden kwamen nieuwsgierig naar buiten met vragende ogen. 'Hollandia', zeiden wij, ' Cruyff.' Hun ogen straalden en ze sprongen van opwinding op en neer: ' ' 'Cruyff, Cruyff! ' Er moest zich ergens in dit godverlaten gat een televisietoestel bevinden. Iedereen kende en aanbad Cruyff. Iedereen!