Is het al komkommertijd? Gisteren zag ik een item in het Journaal over een eend die zich in een plantenbak op een balkon had genesteld. De bewoner, een oude man van mijn leeftijd, was ontroerd. Hij beweerde dat hij een speciale band met de eend had. Tranen in zijn ogen kreeg hij.
Als je eenmaal op Steigereiland hebt gewoond, weet je alles van eenden. Hoe vaak hebben wij niet kuikens moeten bevrijden die op 1-hoog geboren waren. Of vast kwamen te zitten onder een rooster. Hun wanhopige gepiep ging door merg en been. Of moedereend kwam trots langs met 6 pulletjes. De volgende dag had ze er nog 2. Wij in de rouw, mevrouw Eend was al vergeten hoeveel ze er ook alweer had.
Vanmiddag ging ik wandelen met buuf A. En hondje C. Komen we op de terugweg Lulu tegen. De eigenzinnige moeder van alle eenden. Christine Le Duc, noemt buuf A. haar. Ze liep met haar vrijer gewoon over de rijweg, ze kent geen gevaar. En dan zie je toch dat mannetjes misschien het sterke geslacht zijn. Maar volkomen overgeleverd aan de grillen van, in dit geval, Christine Le Duc. Vooral als het lente wordt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten