Gisteren kwam onze lieve klusneef langs. Hij heeft twee muren van de slaapkamer geschilderd, een warme perzikkleur. Bij de Vomar had ik een lichtslang van 9 meter gekocht. Die heeft hij om de keukenkastjes verwerkt, het geeft een designereffect.
Hoe blij en gelukkig ik ook ben met deze woning, mijn geluk wordt overschaduwd door de situatie van, ik haat dat woord, mijn partner. Hij heeft zich ingegraven in de keuken. Zijn hulpje brengt hem van de regen in de drup. Oftewel naar de rand van zijn graf, sorry, maar zo is het wel. Hij zorgt slecht voor zichzelf maar ik mag nergens wat van zeggen. De mantelzorg heb ik opgegeven, te frustrerend en eerlijk gezegd is alles me te veel. Ik word hysterisch van krantenberichten, spuugziek van Facebook, boos op alles en iedereen, onterecht. Kortom, volkomen overspannen van mijn zorgen om mijn partner.Het voelt als een rouwproces. Al mijn goede bedoelingen worden afgedaan als bemoeizucht. Zucht.
Iedereen zegt: zijn manier van leven is zijn keuze. De man heeft een hart van goud maar een destructieve levenstijl die mij tot wanhoop dreef. En ondanks de verhuizing mij nog steeds zoveel stress bezorgt, ik sta machteloos, dat ik niet tot rust kan komen.
Ik kon altijd terecht bij zijn zus. Zij heeft haar eigen besoignes, haar dochter is ernstig ziek en het is nog maar de vraag of ze het overleeft.
Sommige mensen zijn de mening toegedaan dat je de vuile was niet buiten mag hangen. Dit is echter een wanhoopskreet. En al zou het de vuile was zijn, buiten wordt die tenminste gelucht. Binnen gaat hij stinken en schimmelen. Je kunt beter je ellende van de daken schreeuwen. Alles oppotten resulteert in zenuwtics, dwangneuroses en fobieën. En jarenlang therapie als mosterd na de maaltijd.
Ik kan en wil mij niet aanpassen asn zijn manier van leven. Dat betekent vooral concessies doen. En hij gedraagt zich als een kat in een vreemd pakhuis als hij mij bezoekt. Het feit dat we de situatie niet kunnen bespreken als volwassenen ...
Nou ja, enzovoorts. Kan iemand anders het even van me overnemen? Een kordate verpleegster met overwicht. Mijn kop zit vol.
Hoe blij en gelukkig ik ook ben met deze woning, mijn geluk wordt overschaduwd door de situatie van, ik haat dat woord, mijn partner. Hij heeft zich ingegraven in de keuken. Zijn hulpje brengt hem van de regen in de drup. Oftewel naar de rand van zijn graf, sorry, maar zo is het wel. Hij zorgt slecht voor zichzelf maar ik mag nergens wat van zeggen. De mantelzorg heb ik opgegeven, te frustrerend en eerlijk gezegd is alles me te veel. Ik word hysterisch van krantenberichten, spuugziek van Facebook, boos op alles en iedereen, onterecht. Kortom, volkomen overspannen van mijn zorgen om mijn partner.Het voelt als een rouwproces. Al mijn goede bedoelingen worden afgedaan als bemoeizucht. Zucht.
Iedereen zegt: zijn manier van leven is zijn keuze. De man heeft een hart van goud maar een destructieve levenstijl die mij tot wanhoop dreef. En ondanks de verhuizing mij nog steeds zoveel stress bezorgt, ik sta machteloos, dat ik niet tot rust kan komen.
Ik kon altijd terecht bij zijn zus. Zij heeft haar eigen besoignes, haar dochter is ernstig ziek en het is nog maar de vraag of ze het overleeft.
Sommige mensen zijn de mening toegedaan dat je de vuile was niet buiten mag hangen. Dit is echter een wanhoopskreet. En al zou het de vuile was zijn, buiten wordt die tenminste gelucht. Binnen gaat hij stinken en schimmelen. Je kunt beter je ellende van de daken schreeuwen. Alles oppotten resulteert in zenuwtics, dwangneuroses en fobieën. En jarenlang therapie als mosterd na de maaltijd.
Ik kan en wil mij niet aanpassen asn zijn manier van leven. Dat betekent vooral concessies doen. En hij gedraagt zich als een kat in een vreemd pakhuis als hij mij bezoekt. Het feit dat we de situatie niet kunnen bespreken als volwassenen ...
Nou ja, enzovoorts. Kan iemand anders het even van me overnemen? Een kordate verpleegster met overwicht. Mijn kop zit vol.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten