Bob was er afgelopen zondag weer vandoor gegaan. Hij maakte misbruik van het feit dat we visite hadden die niet snel genoeg de deur sloot. Bovendien is het een waardeloze deur die je heel hard moet dichttrekken en dan nog eens de deurkruk naar boven moet trekken om je ervan te vergewissen dat hij potdicht is.
Hans en ik liepen door de buurt te zoeken. ´Bob, Bob.´ Als hij ons hoort geeft hij geen sjoege dus zo´n zoektocht heeft nauwelijks zin. Ik heb hem vervolgens op de databank voor gezelschapsdieren als vermist opgegeven. De kutNederlandertjes die de hele dag de steigers als speelterrein gebruiken hadden al snel in de gaten dat er wat te halen viel. ´Wat zoekt u?´ ´Onze kat.´ ´Is hij zeldzaam. Wat is de beloning?´ Het zijn geen slechte kinderen maar ze hebben geleerd om uitsluitend in geld te denken. HS zei: ´Als jullie hem zien probeer hem dan niet te pakken maar waarschuw ons.´´ Ja meneer´, ze zijn overdreven beleefd, op het slijmerige af. Ook aangeleerd. Ondertussen had ik natuurlijk geen rust en liep als een idioot langs auto´s en bosjes Bob´s naam te roepen. Je weet dat hij in de buurt is maar even geen zin heeft te reageren. Ik werd bijna boos op hem ´Zoek het dan maar uit.´ Net toen ik gisteravond een postertje aan het fabriceren was, kwam HS binnen met onze Bob in zijn armen. De jongetjes hadden hem op de volgende steiger voorbij zien wandelen. HS gaf ze een handvol muntstukken. ´Is dat wel 10 euro?´, zeiden ze brutaal. ´Nou niet gaan zeiken´, zei HS boos. Je mag best wel iets voor elkaar doen zonder iets terug te verwachten, proberen wij ze bij te brengen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten