Mijn huishouden

Mopshondpuppies

Spike en Mozes wachten op een baasje

Mijn huishouden bestaat uit 2 personen. Fluitje van een cent, zou je denken. Toch ben ik alle dagen bezig om de boel niet te laten verloederen. Stofzuigen, dweilen, kattebak verschonen, de was doen, de bedden verschonen, koken, de inhoud van de koelkast in de gaten houden enzovoorts. En dan heb ik het nog niet eens over de tientallen ramen die nodig gezeemd moeten worden. Ik begin op de bovenste verdieping, doe elke dag wat. Tegen de tijd dat ik beneden ben aangekomen, stapelt de troep zich boven alweer op. Hoe mensen met kinderen dat doen is me een raadsel.
Laatst dacht ik: wat past er niet in het rijtje: het huishouden, werk, de tuin. Het huis en werk moeten dus de tuin gaat eruit. tenminste, ik hou hem nog wel aan maar ik ga me er niet meer druk om maken. Hij is te groot en het ongedierte wint altijd. Liever, dacht ik, neem ik een hondje en ga hier in het natuurgebied lekker wandelen en vogels spotten. Dat is ontspannen en gezond. Even kijken in het dierenasiel wat ze qua honden in de aanbieding hebben. Alleen gedragsgestoorde vechthonden waar je alleen met de hulp van Cesar Millan iets mee kan beginnen. De arme beesten haten natuurlijk allemaal katten, blaffen voortdurend, kunnen niet alleen zijn, trekken aan de lijn, verdragen kinderen en andere honden niet. Kortom, ze zijn, dankzij hun vorige baasjes, allemaal rijp voor de psychiater.

Mijn huisgenoot zegt: ,Geen hond, hoor, die ga ik niet uitlaten.´ , Nee, natuurlijk niet, het was zomaar een gedachte´, zeg ik terwijl ik op Google intyp: Mopshond