Bob vangt een muis

Zaterdagochtend waren we, na een zware sneeuwstorm, ingesneeuwd. Ondanks dat wilde Bob een wandelingetje maken. Hij zat weer in het halletje zielig naar buiten te staren. Ter compensatie deed ik de terrasdeur open. De sneeuw was hoog opgehoopt en viel naar binnen. Bob vond het niets, hij zag wel dat hij tot en met zijn buik in de witte massa zou verdwijnen. Hij kreunde gefrustreerd en even later vond ik hem op bed, opgerold, pootje voor zijn smoeltje, diep in slaap.
Tegen 18.00 uur zat hij weer op zijn post. Hij maakte duidelijk dat hij nu echt frisse lucht nodig had, door me in mijn been te bijten en dan verwachtingsvol naar de buitendeur te rennen. Ik gaf het maar op. Het stormde niet meer zo hard, het water was bevroren, de kans op verdrinking was klein, dus liet ik Bob naar buiten. Hij rende onmiddellijk richting poort. Ik besloot er het beste van te hopen maar na 2 minuten werd ik al onrustig. Je weet het met Bob nooit, hij is slim maar kan ook hele domme dingen doen. Ik deed mijn winterjas aan, sjaal om en stak mijn sleutel in mijn zak, ingesteld op een lange zoektocht. Toen ik de deur opende stoof Bob naar binnen. Hè, dat was een makkie. Ik hing mijn jas op de kapstok en riep naar HS die in de keuken zat:´Hij is vanzelf weer teruggekomen.´ HS riep terug:´Hij heeft een muis.´ Nee, hè.

En inderdaad, in de korte tijd dat hij buiten was, had hij razendsnel een muis gevangen. Het beestje leefde nog en kroop telkens richting Bob. Gelukkig blies hij snel zijn laatste adem uit want ik haat dat eindeloos kat-en-muisspel. Bob vond het maar flauw dat het knaagdiertje niet meer bewoog, zo is er geen lol meer aan. Even later kwam Apie op de commotie af. Zij raakte opgewonden van de muis, gooide het levensloze lichaampje de lucht in, nam het mee naar de slaapkamer en kwam er weer mee terug. Er gebeurde eindelijk wat in hun kattenleventjes.

Vandaag moet ik op zoek gaan naar de muis, wat Apie ermee gedaan heeft weten we niet. Hij lag gisteravond niet in ons bed. Daar was ik even bang voor.