Ik zit al een paar weken over vakantie na te denken. Nu we in zo´n prachtig huis wonen is de noodzaak om weg te gaan veel minder. Maar ik ben gewend geraakt om in december langs de boulevard, in een niemendalletje, te flaneren bij een temperatuur van 21 graden. Aan de andere kant zie ik tegen het georganiseer op. Mijn huisgenoot en ik communiceren heel slecht. Ik vind het prettig om te weten waar ik aan toe ben, wie de katten verzorgt, of de koffers op tijd gepakt zijn. Ik let op tijd van vertrek, bestel een taxi want, als ik dat niet goed regel loopt het mis. Dat weet ik uit jarenlange ervaring. Mijn huisgenoot ervaart dat als dominant gedrag. Een conclusie die mij razend maakt waardoor ik moederuitspraken ga doen als: ´Als ik het niet doe, doet niemand het´gevolgd door krachtige vloeken. En ´laat maar zitten, voor mij hoeft het al niet meer.´
Dus ondertussen zitten we nog steeds in onze behagelijk warme waterwoning terwijl de wind om het huis giert. De kuifeendjes dobberen slapend op het water. Vanochtend waren ze er weer. Het water rondom de woningen is nog niet bevroren en is waarschijnlijk iets warmer dan elders. Al peinzend over Madeira keek ik uit het keukenraam en zag een gruwelijk beeld. Het duurde even voordat mijn hersens het registreerden. Ik dacht eerst dat er een zeeslang uit het water opdook en een vogel verslond. Maar toen ik goed keek was het een aalscholver die een enorme vis van zo´n halve meter naar binnen klokte. Met gestrekte nek en omhoog gerichte snavel werkte hij de brasem, snoekbaars of wat het dan ook was, zijn keelgat in. Zonder te kauwen. We zouden eigenlijk constant een camera op statief in de keuken moeten hebben staan om dit soort tafereeltje te kunnen kieken.
Bob neemt ondertussen elke kans waar om de Siberische koude in te vluchten. Hij heeft dan ook een mooi bontjasje aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten