 |
| Probeer de achterkant van het CS Amsterdam zoveel mogelijk te mijden |
Afgelopen donderdag moest ik in Sloterdijk zijn. Ik nam de tram en besloot halverwege de rit uittestappen om de rest van de afstand te lopen. Op die manier kreeg ik tenminste wat beweging en buitenlucht voordat ik de ochtend binnen opgesloten zou zitten. Het weer was wisselvallig maar ik had mijn paraplu bij me voor het geval dat. Ter hoogte van het Muziekgebouw begon het vanuit het niets te plensregenen begeleid door gemene, striemende windvlagen. De paraplu was daar niet tegen opgewassen. Binnen 2 minuten was ik zo nat alsof ik met mijn kleren aan een douche had genomen. De regen bleef keihard naar beneden komen en de storm blies mij bijna het IJ in. In zulke situaties vervloek alles en iedereen, juist omdat je niemand de schuld kan geven.
Ik bevind me weleens in het gezelschap van uitsluitend heren die, als zij grove taal gebruiken, zich gelijk verontschuldigen. ´Je moest eens weten´, is mijn standaardantwoord,´wat ik allemaal in mijn vrije tijd zeg.´ Veel mensen denken dat ik een aardige, beschaafde vrouw ben. Op mijn repertoire staan voornamelijk gruwelijke ziektes en relatief weinig geslachtsdelen. Ziektes die misschien niet eens bestaan zoals: de pestpleuris en de tyfuskanker.
Ik hield mijn paraplu open tot ik, via een houten loopbrug, de achterkant van het CS had bereikt. Eén van de meest deprimerende plekken van Amsterdam waar, zo lijkt het, altijd constructie gaande is. Daar wachtte ik nog 5 minuten bij het voetgangersstoplicht terwijl de auto´s door de hoge plassen jaagden. Zeiknat bereikte ik de schuifdeuren van het station waar ik eindelijk droog stond. Ik had zin om heel hard te schreeuwen: ´IK HAAT DIT KLIMAAT!´ Inplaats daarvan ging ik, binnensmonds verwensingen uitend aan het adres van degene die dit alles verzonnen had, op zoek naar een HEMA om droge kousen aan te schaffen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten