Mijn schuld

Ik zou best in Cornwall willen wonen

Zoals gewoonlijk ligt het allemaal aan mij. Blanche gromde niet voor niets. Ze gaat kokhalzen van het halsbandje. Omdat ik haar steeds wegtrek van allerlei viezigheid op straat die zij in haar mond stopt. Kauwgom, drollen,sigarettenpeuken. Ik voel me net een moeder die de hele dag loopt te verbieden. Nee, Blanche, mag niet, Blanche. Ik moet een andere tactiek verzinnen anders krijg ik zo'n irritant bijtertje.

We waren vanochtend vroeg al bij ons landje. Het was ontoegankelijk want er stond politie en drommen mensen er omheen. Watskeburt?, vroeg ik aan de omstanders. Iemand had een man in het riet gezien die daarna verdwenen was. Twee brandweerlieden staarden in het water waar een fuut een krakend geluid maakte bij wijze van waarschuwing. Even later zwommen er twee zwanen langs die nieuwsgierig naar de menigte loerden. Kortom,niks aan de hand behalve dat Blanche niet los kon gaan. Ik probeerde zoveel mogelijk het lijntje te vieren en prees haar bij elke positieve handeling.

Je hoort vaak dat een hond verzorgen net zoiets is als een baby. Alleen gaan kinderen op 18 jarige leeftijd de deur uit. De hond sterft. Verder is het inderdaad of je een kind hebt. Mijn eerste gedachte als ik opsta, mijn laatste gedachte als ik naar bed ga is: Blanche. Heb ik haar wel goed verzorgd, heeft ze genoeg gespeeld, ben ik niet te ongeduldig geweest? Met andere woorden: schuld. Moeders schuldgevoel van tekort schieten.

Ik sprak de buurvrouw. Zij heeft twee kleine kinderen. Ze vertelde dat ze vakantieruil hadden gedaan met een Engels stel dat op een boerderij woont. De Britten waarvan de vrouw Amsterdamse is, logeerde in de waterwoning. 'Het was zo heerlijk op het Engelse platteland', jubelde de buurvrouw,'geen tv, de kinderen vermaakten zich met de boerderijdieren. Ik hoefde zelden iets te verbieden. En nu we terug zijn hoor ik mezelf de hele tijd zeggen: Nee, niet doen, afblijven, kijk uit.'
'Dan merk je pas hoe opgefokt je wordt van het stadsleven, daar is zoveel ruimte. Hier zitten we op elkaars lip', constateerde ik. Ik vertelde dat ik een reis naar Portugal heb gepland. Wat ik er niet bij zei is dat ik een dubbele agenda heb. Ik ben van plan daar een huis te huren en er te blijven. Niet alleen voor het klimaat, het strand en het rustige leven maar ook voor de lagere huren en kosten van levensonderhoud. Mijn minimale inkomen knaagt aan me en het zit er niet in dat ik nog een baan vind. Het klimaat in Lagos is gezond voor Hans 'longen. En nu hij gestopt is met roken zal het vliegen ook wat soepeler gaan.
Ik merkte weinig van Hans' ontwenningsverschijnselen behalve dat hij constant op mij moppert. Ik vergeef het hem, herstel, ik negeer het. Gisteren zei hij: 'Nu ik niet meer rook duurt de dag zo lang.' Antwoord van dr. Phil: zoek een passie. Maar wat? Zolang het maar geen geld kost zoals eh ... valutahandel. Want dan zijn de rapen gaar.