Vorige week liet ik Blanche uit. We liepen zoals gewoonlijk naar het uitrengebied aan het water. Het was een uur of half één. In de verte kwam een zwerm zwarte vogels aanvliegen. Wel honderden. Ze streken vlak voor onze neus neer op het water. In hun kielzog kwamen nog eens honderden aanvliegen, opgewonden schreeuwend. Het was een kolonie aalscholvers. Sommigen duwden elkaar onder water, andere dobberden wat rond. Toen stegen ze weer op en vlogen ruziënd richting Amsterdam-Noord. Ik stond perplex. Er zwemt weleens een aalscholver voorbij ons huis en dan word ik al opgewonden. Nooit eerder zag ik er zoveel bij elkaar. Ik kan het alleen ouderwets beschrijven als: een machtig gezicht.
 |
| We kwamen deze zwanenfamilie tegen |
Het is een toeval dat Blanche een chihuahua is. Ik zocht niet perse een rashond. Nu ik haar eenmaal heb, zie ik opeens overal chihuahua's. Langharige, kortharige, jonge, oudjes, dikke, dunne. Aan de overkant woont Carlito, een uit de kluiten gewassen mannetje, 2 x zo groot als Blanche. Zijn vrouwtje vroeg laatst: 'Zullen we een keer samen wandelen met de honden. Carlito kan wel wat beweging gebruiken.' Het nadeel van kleine hondjes is dat ze onder de voet worden gelopen door de grotere honden. Laatst kreeg Blanche een klap van een blonde labrador op haar kop. Ze piepte alleen, voor het zelfde geld is het een doodsklap.
Gisteren haalden we Carlito en zijn vrouwtje op. Carlito vond het springerige gedrag van Blanche eerst irritant. Toen we eenmaal bij het veldje kwamen en ze los konden spelen, hadden ze toch een lol. Je zou eigenlijk een chihuahuarace moeten organiseren want die kleintjes halen hoge snelheden. Blanche liet zien dat zij tot haar enkels in het water durfde. Carlito dacht: Mij niet gezien. Het was een aangename wandeling die we voortaan elke week herhalen. Hebben we zomaar spontaan nieuwe vrienden gemaakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten