Bofhond

Een echte Wim Streep

Afgelopen week reisde ik af naar het hoofdkantoor van WBV Eigen Haard. Ik ging daar een parkeerplaats regelen voor de Tazzari. Een vriendelijke jongeman haalde me op uit de moderne en van alle gemakken voorziene wachtruimte en leidde me naar een apart kantoortje voor het papierwerk. Er hing een schilderij aan de muur. De stijl kwam mij zeer bekend voor, en verdomd, het was een echte Wim Streep. Die timmert lekker aan de weg.

Zaterdag voelde ik me volkomen uitgeput. Gekmakend want ik heb nog van alles te regelen voor de vakantie. Het enige dat ik in zo'n geval kan doen, is op bed gaan liggen. Zo frustrerend, in mijn hoofd blijf ik bezig met voorbereidingen te treffen. (De boeken moeten terug naar de bieb. Ik moet sleutels na laten maken, de zwarte printerinkt is op. Die heb ik nodig om de reispapieren uit te printen enz, enz. Help). Zondagochtend werd ik wakker met griep. Daar ging het feestje in Voorhout, verdomme. Gelukkig had Blanche een afspraak met A. en Carlito. Ze gingen naar het strand. Voor Blanche was dit de eerste keer, de bofhond. Vol verhalen kwam ze terug, over de lieve mensen, haar beste vriend Carlito, het zoute water, al dat zand en de nieuwe vrienden die ze gemaakt had.

Blanche en Carlito ontmoeten een interessante soortgenoot.

Vandaag heeft ze geen zin om te lopen. 'Mijn pootjes zijn moe', kefte ze. We lassen een rustdag in voor het gehele gezin.

Blanche: 'Vandaag geen polonaise