Er staat een paard op zolder

Onze waakhond

Blanche is zo geraffineerd dat ze bijna uitsluitend tegen mij gromt en bijt en poeslief is tegen HS. De laatste geeft mij goede raad. 'Je moet rustiger tegen haar praten. Nee, je pakt haar helemaal verkeerd vast. Eerst zachtjes aaien over haar rug dan voorzichtig beetpakken. Nee, niet bij haar buikje. Kijk, ik zal het voordoen.' Blanche laat zich optillen door HS en kijkt hem liefdevol aan. Zodra hij haar aan mij probeert te overhandigen, verandert ze in dr. Hyde. De blik ener waanzinnige.

Vanochtend was het weer zover. Ik doe de deur van haar bench (benz, las ik laatst) open en madam gromt. 'Ik hoor het wel als je wakker bent'', zeg ik en loop de trap af. Negeren net zolang tot ze me smeekt terug te komen. Ik zet een kopje koffie, lees de koppen in de krant: -Werkeloosheid onder ouderen hoger dan onder jongeren- Goh, hoe zou dat toch komen. Voorzichtig sluip ik naar boven om te kijken in welk stadium Blanche verkeert. Ze speelt met haar speelgoedhondje, gaat op haar rug liggen en wil een massage van een half uur. Na 5 minuten vind ik het genoeg, pak haar op en daar is de piranha weer. HS roep vanuit zijn bed in het vooronder: 'Je bent te agressief.' Krijg allemaal de pip.

Bob: 'Overdreven gedoe van die hond.'

Om een lang verhaal kort te maken, dit ochtendritueel heeft ook invloed op mijn dromen. Vannacht had ik nota bene een paard en een ezel op zolder staan in een soort 19-eeuws pand met smalle trappen, die ik elke dag naar beneden moest lozen om uit te laten. En daarna weer terugzetten op zolder. Omdat dit een onmogelijke opgave bleek, werd ik van de schrik wakker. Gelukkig, het is maar een droom, was mijn eerste gedachte, en daarna: Blanche!

Dat zo'n minihondje in staat is de hele boel over te nemen. Ik heb geprobeerd of teruggrommen helpt. Dat ze dan opeens beseft hoe belachelijk ze bezig is. Ze ontbloot haar tandjes en kijkt me vals aan, het kreng.

Godzilla

Gisteren hadden we een tegenoverstelde ervaring. We wandelden door het Diemerpark en dronken koffie bij Vrijburcht, een idyllisch plekje aan het water bij het begin van de dijk. Er kwam  een groepje kinderen op Blanche en Carlito af. Blanche ging gelijk op haar rug liggen. Een jongetje van een jaar of elf zei: 'Mag ik haar aaien?' Natuurlijk. En terwijl hij haar over haar buikje kriebelde zei hij:' Als ik in haar ogen kijk, denk ik, ik wil alles voor je doen.' Een Romeo in de dop. De andere kinderen zeiden: 'Wat zijn dat voor hondjes?' 'Chihuahua's.' 'Die zijn toch heel gevaarlijk.' 'Nee', zei ik, 'je bedoelt piranha's. Chihuahua's doen niets.'