En zo zit je ineens helemaal allenig in een groot huis. Met kat en hond, dat wel. Gisteren ging ik langs de longafdeling en daar lag Hans. Op een kamer met drie andere personen. Het ademhalen gaat nog moeizaam en hij wil verder niets behalve zijn laptopje om zijn RTL7 Beursspel te spelen. We hebben de afgelopen twee jaar wat aangemodderd met Hans' gezondheid. Een paar keer midden in de nacht de dokter gebeld, tijdens de vakantie in Portugal ook in het ziekenhuis beland.
Vorige week had hij een afspraak met de longexpert.' nou meneer, u heeft de longen van een 90jarige en uw gewicht is veel te laag. Tot volgend jaar.' Hans vertelde dat toen hij thuiskwam. 'Tot volgend jaar, tot volgend jaar?', raasde ik,' wat is dat voor dokter. Er is godverdomme geen volgend jaar als het zo doorgaat.' Al jaren zit ik op een dokter te wachten die zegt:' Zo, en nu is het afgelopen. U wordt opgenomen zodat u niet meer kunt roken. En u blijft in het ziekenhuis tot u een acceptabel gewicht heeft. En daarna maken we een activiteitsplan.'
Hans was maandag op sterven na dood. Zover moest het komen tot de huisarts concludeerde:'Opname is noodzakelijk, wat vindt u zelf?'
Meneer Streep heeft niets te vinden, mevrouw de Korte beslist, dacht ik. Hans probeerde iets te zeggen maar had de kracht niet. Ik zei:'Het ziekenhuis lijkt me een uitstekend idee. Kijk naar de arme man. Bovendien trek ik het ook niet langer. Er moet iets gebeuren, er had twee jaar geleden al iets moeten gebeuren.'
Later sprak ik met buurvrouw A. Die ook een aantal akkefietjes achter de rug heeft.' Weet je dat ik nooit iets gehad heb aan artsen, dat ik zelf altijd de oplossing heb moeten aandragen.' 'Ik ook', zei ik, ' eerst ben ik jarenlang bezig geweest mijn eigen leven te redden. En de afgelopen jaren ben ik alleen wanhopig met Hans bezig geweest.'
Hans zei over roken:' Dat is een gepasseerd station.' Mocht de trein er onverhoopt toch stoppen dat gaat alle rookwaar linea recta de toiletpot in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten