Eenzaam maar niet alleen

 

 

René Gude :'Jammer dat roken zo ongezond is. A Lucky Strike a day, keeps the doctor away.'

Ik weet niet waar het aan ligt. Het akkefietje met Hans? Mijn 65ste verjaardag? Het feit dat we op het kinderrijkste eiland van de wereld wonen. Ik denk steeds aan de dood. Of misschien is het meer de wetenschap dat, hoe je het ook wendt of keert, je er toch alleen voor staat. Het is een soort eenzaamheid die niemand kan wegnemen. Het gevoel dat je leven er niet toe doet. Voor je honderden generaties, na je honderden generaties. Het dendert rücksichtslos door. Dood, leven, leven, dood.En nu is René Gude ook nog gestorven. Terwijl ik stiekem hoopte dat hij nog 20 jaar langer zou leven. Tegelijkertijd hadden zijn wijze en troostende woorden een waarachtige betekenis, juist omdat over zijn schouder Magere Hein stond te grijnzen. Het was niet zomaar een vrijblijvend kletspraatje dat hij verkondigde.

Vanochtend zag ik hem in gesprek met Wim Brands. Hij zei: 'Het is gemakzuchtig om negatief te denken. Het mag dan slecht gaan met de wereld. Onderling gaat het steeds beter met de mensheid.' En: 'Doodgaan is niet zo erg voor degene die dood gaat. De achterblijvers hebben het het zwaarst.' Ach, het is natuurlijk allemaal even onacceptabel.
Het voordeel van oud worden is dat je veel vrijer en wijzer in het leven staat. Het nadeel is dat je al in de wachtkamer van de Dood zit en je geen idee hebt wanneer je aan de beurt bent. Het zal een tijdelijke inzinking zijn. Misschien moet ik naar de bioscoop, in mijn eentje in het donker zitten. Dat wil weleens helpen.