 |
| Deze foto geeft mijn gemoedstoestand weer |
Gisteren zat ik naar een programma te kijken over de nog levende verzetsstrijders. Je had in WOII de mensen die het hun plicht vonden om zoveel mogelijk Joodse volwassenen en kinderen te redden. Uit de goedheid van hun hart. Die werkten samen met de zwaar gereformeerden voor wie het een bijbelse opdracht was. De eerste groep kon zich behoorlijk ergeren aan de tweede. Voor elke actie moest altijd uitgebreid gebeden worden. 'Het was de Here voor en de Here na', verzuchtte een 97-jarige verzetsstrijder.
Ik schoot in de lach, maar de man, een ongelovige die ooggetuige was geweest, had er een trauma aan over gehouden. Een gevalletje van: De mens wikt, God beschikt.
In mijn tuintje begint, ondanks het nachtelijke bezoek van de slakken, alles te bloeien. Wat er in april nog hopeloos uitzag, is weer tot leven gekomen; vrouwenmantel, de lelie en de valeriaan o.a. Ik mis nog een pittige kleur en heb goudsbloemen gezaaid. Vrij laat dus ik hoop dat er nog wat opkomt.
 |
| Ik doe maar wat. Veel spullen, niet de planten, vond ik bij de afvalcontainer |
 |
| Toscaanse jasmijn |
Er stond een meisje van een jaar of 10 achter het hek. Ik zat in mijn gemakkelijke stoel wat vitamine D op te nemen. 'O, woon je daar', zei ze. Ze had me al op straat gezien met Blanche. 'Waarom heb je zoveel planten?', vroeg ze. 'Dit is mijn tuintje', zei ik. 'O, als versiering.' Zoiets. Daarna begon ze een filosofisch gesprek over de honing die de bijen uit de bloemen halen. 'Stelen de mensen de honing van de bijen?', vroeg ze. Moeilijke vraag. Stelen de mensen de melk van de koe? Ja, door de kalfjes bij hun moeder weg te halen. 'Dat vinden de bijen niet erg', hoopte ik maar. De illusie dat de mens goed is voor dieren wilde ik voorlopig zo laten.
 |
| Ons wandelpad dat rondom het water slingert |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten