Het was me het weekje wel. Dinsdag liepen Blanche en ik door een straatje naar het park. Er was een vrouw haar terras aan het schoonspuiten. Vanuit haar huis stormde een witte herder die Blanche tussen zijn kaken nam. Het ging allemaal zo razendsnel. Ik greep de wolf in zijn nekvel, probeerde hem tegen de grond te duwen. De vrouw kwam aanrennen en samen bevrijdden we Blanche. Maar de wolf greep haar opnieuw. Na een worsteling had ik Blanche los. Zij was echter zo overstuur dat ze keihard in mijn duim beet. Tegelijkertijd liep ze alles lopen. Het bloed spoot uit mijn duim. De vrouw was ook van streek, gaf haar telefoonnummer voor eventuele kosten.
Zo te zien was Blanche niet gewond. Maar thuis verstopte ze zich in een hoekje, ze trilde en was onbenaderbaar. Staart tussen de benen.
De volgende dag heb ik haar toch naar de dierenarts genomen. Ze bleef in een soort shock. Blanche en de dierenarts is een verhaal apart. Ze denkt dat ze naar de slachtbank wordt geleid. Gillen, poepen en piesen. Uiteindelijk met twee man, handen beschermd door superdikke handschoenen, werd haar een muilkorfje voorgedaan. Het viel gelukkig ook over haar ogen en ze kalmeerde. Tot de arts haar wilde temperaturen. Je moet haar in de lucht houden zodat ze zich niet kan verzetten met haar achterpootjes. Ze had 41 graden koorts en kreeg een koortswerend middel. Ze is nog steeds erg passief. En ik moet een tetanusprik gaan halen.
Houd je hond in godsnaam aan de riem. We zijn kapot. Emotioneel uitgewrongen. Ik vergat van de zenuwen bijna te stemmen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten