Onder het motto: Vandaag is de eerste dag van de rest van mijn leven, stond ik bijtijds op en maakte ik een wandeling over ons eiland. Ze noemen deze buurt een Vinexwijk, minachtend uitgesproken. Ik zie hier alleen maar gelukkige volwassenen en spelende kinderen. De Marokkaanse dames kregen fietsles. Ik stak mijn duim op om ze aan te moedigen.
De afgelopen weken was ik somber. Ik lag als een dweil op de bank en een duiveltje fluisterde in mijn oor: ´Geef het toch op. Wat heb je nu eigenlijk met je leven gedaan? Tijd verprutst, als een kip zonder kop rondgerend. Gooi de handdoek in de ring` Wat is er met me aan de hand, vroeg ik me af. Een blaasontsteking dus, de 5e van de afgelopen jaren. Na een anti-bioticakuurtje sloeg mijn stemming geheel om. Terwijl ik zo over de boulevard liep, vond ik het leven ineens weer de moeite waard. Het duiveltje houdt zich even op de achtergrond.
Ik wil niet al te zwaarmoedig worden maar in de kliniek waar ik een tijdje verbleef, zaten oude mensen die weigerden te eten. Ze wilden dood. Ik heb me toen al afgevraagd: zijn ze depressief door het institutie-eten en te weinig lichaamsbeweging of hebben ze het einde van hun leven echt bereikt? Tegenwoordig wordt de relatie slecht eten/ weinig lichaamsbeweging en depressie gelukkig wèl onderkend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten