Afgelopen weekeinde voelde ik me grieperig. Ik lag op bed met het gevoel: ik moet nog van alles doen. Ik heb me nu twee dagen teruggetrokken in mijn eigen huisje. Doodop. Ik had niet alleen het moeilijkste oppaskind van West-Europa. Nu ook de onhandelbaarste man en een agressieve hond. Ik dacht dat ik met Blanche het eerste jaar alles volgens de regels had gedaan.
Gesocialiseerd, veel beweging, contact met andere honden en kinderen enzovoorts. Ze is nog steeds niet helemaal zindelijk. Ze is overal bang van en reageert op alles en iedereen met grommen en bijten. Een tijd lang dacht ik dat het aan mij lag. Hans: 'Jij bent geen goede leider.' Dank je wel, daar schiet ik echt wat mee op. De dierenarts waarschuwde me: 'Als je nu niet naar een hondentherapeut gaat, wordt het alleen maar erger. ' Gedragstherapie à 125 euro per uur.
Laatst liep ik bij Hans de slaapkamer in. Blanche lag bovenop Hans. Blanche gaat in de aanvalshouding staan, blikkerende tanden, klaar om mij te bijten. Voorheen schreeuwde ik: 'Nee, Blanche, foei!' Tegenwoordig ga ik met een heel lief stemmetje tegen haar praten. 'Is dat mijn kleine Blanchie. Kom maar naar Hettie, lieve schat.' Dat werkt beter, ze komt dan aarzelend met kwispelende staart naar me toe. Uitlaten is een ramp. Of ze wil niet meelopen. Ze valt iedereen aan die langs loopt. En 's avonds zit ze te trillen alsof ze een traumatische gebeurtenis achter de rug heeft. Ik weet dat chihuahua's moeilijk gedrag kunnen vertonen maar waarom Blanche van een lieve hond veranderd is in een angstig kreng is niet normaal. De dierenarts stelde een mini muilkorfje voor. Ik denk zelf aan een rustgevend middel. Ook voor mezelf.
Tel daarbij op het mantelzorgen voor een onredelijk persoon, het zuigt je leeg. Zowel man als hond kunnen er niets aan doen hoe ze zijn. Ik kan er niets aan doen dat ik er volslagen overspannen van word. Alsof je probeert een ezel in beweging te krijgen, die niet voor- of achteruit wil. Ik voel me voortdurend falen (typisch vrouwelijk, mannen hebben daar nauwelijks last van) en krijg een hekel aan mezelf omdat ik uit frustratie ga schreeuwen. Dat wil ik helemaal niet.
Door al die tegenslagen zou ik bijna gaan denken dat er een complot tegen me gaande is, ware het niet dat ik ook regelmatig mazzel heb. Met mijn woning, de onbetaalbare hulp en de spullen die in mijn schoot zijn gevallen. Het 2de handswinkeltje om de hoek, dat nog door bijna niemand ontdekt is. En het meubilair dat op me te wachten staat bij het grof vuil. Vorige week vond ik een blauw tafeltje met wieltjes naast de vuilniscontainer. Een paar dagen geleden een bijpassende stoel.
Wel stormschade.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten