Call me Lucky

Zo'n onschuldig mannetje

Ik denk dat ik een blog ga beginnen dat ik Reader's Digest noem. Of Listener's and Watcher's Digest. Waar ik alles op kwijt kan wat ik op één dag gehoord, gelezen en bekeken heb.

Gisteren zag een documentaire over de Amerikaanse comedian Barry Crimmins. Hij kwam uit een gat in de staat New York en begon in Boston een zeer succesvolle comedyclub. Vele bekende comedians hebben daar hun debuut gemaakt, onder aanmoediging van Crimmins.  Barry's stand-up was luid en grof en zeer politiek geëngageerd. Hij uitte een chronische razernij tegen de regering en alles wat onrechtvaardig was. Altijd met een pilsje in de ene hand, een sigaret in de andere. Hij ziet er uit als een grote knuffelbeer en vertelde dat hij als klein kind voortdurend werd aangeraakt, omdat hij onweerstaanbaar was met zijn grote bos zwarte krullen. Altijd een aai over zijn bol van voorbijgangers.

Men was gewend aan zijn boosheid, het was onderdeel van zijn act, maar op een gegeven moment verdwenen de grappen en restte er nog slechts razernij die hij botvierde op het publiek. Als er één schreeuwlelijk in de zaal zat die de voorstelling verstoorde, hakte Barry hem met woorden in duizend stukjes. Zijn gedrag werd steeds grimmiger. Hij vermagerde, verloor zo'n 45 kilo.

Op een dag vertelde hij het publiek wat er met hem aan de hand was. Als peuter was hij regelmatig verkracht door een vriend van de oppas. De man nam hem mee de kelder in en ging zijn gang. Als hij huilde en schreeuwde werd zijn gezicht in een kussen gedrukt tot hij flauwviel. 'Het is een wonder dat ik het overleefd heb', zei hij, 'I guess I was lucky.'
Als je de foto ziet van de kleine, vrolijke Barry, het zonnestraaltje van de familie, breekt je hart. Zijn wereld was kapot, zijn onbevangenheid voorgoed verdwenen. In die tijd sprak je daar kennelijk niet over. En als je het wel deed, werd je verteld dat je je erover heen moest zetten.

Barry zat in 1994 al op internet en ontdekte daar een club van pedofielen die foto's, filmpjes en informatie uitwisselden. Baby's werden misbruikt, peuters en kleuters. Vaak door eigen familie.
In die tijd had je de provider America On Line, AOL, die het mogelijk maakte dat al deze zieke geesten elkaar ontmoetten.
Vóór het computertijdperk was dat veel moeilijker. De nerds en de pedo's waren de eersten die de onbegrensde mogelijkheden van het internet ontdekten, kun je stellen.

Barry stapte naar de politie, die er niets van begreep. Het politiecorps werkte nog niet met computers. En hoezo chatten die figuren met elkaar? De agenten konden zich er niets bij voorstellen. Crimmins legde het uit, liet het hen zien en uiteindelijk kwam er een hoorzitting voor de senaat waarbij AOL zich probeerde te verdedigen. De senatoren kenden internet ook niet dus Crimmins moest in simpele bewoordingen uit de doeken doen hoe het werkte. En hoe groot het netwerk was, en hoe jong de kinderen waren, en dat het vaak familie was die het misbruik pleegde. Een senator zei over misbruik van peuters: 'Ik wist niet dat dat bestond.'
De woordvoerder van AOL beweerde dat alle getoonde beelden onder ouderlijk toezicht werden bekeken. Domme opmerking als je filmpjes ziet met de titel: Dochter pijpt vader. 'Ja maar', zei de AOL-man, ' onze policy is: three strikes you're out.' Three strikes?! One strike is meer dan genoeg.

Crimmins wist deze kinderpornobende op te rollen maar kwam er niet zonder kleerscheuren vanaf. Al het beeldmateriaal dat hij had bekeken, kreeg hij niet meer uit zijn hoofd. De dode blik in de ogen van de misbruikte peuters. Dat was zijn blik; een kinderziel in gruzelementen.

Vandaag hoor ik op het nieuws dat er weer, het is ondertussen 2015, een groot pedofielen netwerk is opgerold. Dezelfde verhalen, hele jonge kinderen misbruikt door mensen in hun omgeving. Filmpjes uitwisselen met handelingen die steeds extremer worden. Het is toch niet te geloven dat het, bij wijze van spreken, hiernaast plaats vindt. Bij die aardige dokter of die nette advocaat.
In Amerika hebben ze plattegronden van straten waarop met rode stippen is aangegeven waar 'sexoffenders' wonen. Het wemelt ervan, angstaanjagend. Hoe kunnen we de kinderen beschermen?