Respect

Er zit niets anders op

Je gelooft het niet maar met de dodenherdenking was er weer een akkefietje. Een of ander Turks-Nederlands meisje twitterde: 'Ik doe niet mee aan de twee minuten stilte op 4 mei, want het gaat alleen over witte mensen.' Ik verzin dit niet, zou Silvia Witteman zeggen. Je twittert iets doms en  haalt de landelijke pers. Een paar jaar geleden eiste een puber dat zijn SS-oom ook herdacht moest worden want ook slachtoffer. De geschiedenisles is afgeschaft op scholen, las ik, dus hoe verder je van De Oorlog af komt, hoe meer de waarheid verdraaid wordt.

Ik sprak met de buurvrouw. Zij heeft een zoontje hier op de Montessorischool. Daar zit een mix van allerlei nationaliteiten en culturen. Leuk toch, verrijkend. Het kind komt soms thuis met antisemitische uitspraken die hij van vriendjes gehoord heeft. Ja, het is 2016.

Ik liep gisteravond met Blanche te wandelen langs het water. Daar staat een huis in aanbouw. De kinderen mogen graag via de steigers naar de bovenste verdieping klimmen. Een Nederlands Surinamertje riep tegen zijn Mocro-vriendjes: 'Niet kijken, een zwarte kat.' 'Waarom niet', vroeg het grut, een kop kleiner dan de jongen. 'Dat is karma.' 'Wat is dat?' 'Karma is a bitch.'
Toen ze het arme dier gingen opjagen, greep ik in. 'Zwarte katten zijn helemaal geen karma. Ze zijn net zo lief als alle andere dieren en je moet ze met rust laten.' De ouders van deze kinderen zijn in geen velden of wegen te zien en de kids rommelen tot een uur of elf 's avonds buiten. Toezicht nul komma nul. Hun grote broers zitten in een auto te blowen en schelden Nederlandse vrouwen uit voor hoer. 

Hadden we ooit kunnen denken dat het zo'n zooitje zou worden? Ik dacht met de gezinshereniging van de gastarbeiders, dat we nog lang en gelukkig zouden leven. Wat heb je nu voor toekomst in Marokko of Turkije. Of in Suriname. Daar wordt de bevolking in leven gehouden door giften van de familie in Nederland. Dan ben je toch blij dat je in een beschaafd land woont? Zou je denken. En maar klagen.
Wie het begrijpt mag het me uitleggen.

Laatst zag ik een Nederlandse oorlogscorrespondent, die met de jongens van IS contact had gehad. 'Zij vechten voor waar zij in geloven', legde hij uit,'en hun tegenstanders doen dat ook. Het zijn allemaal gewone jongens.' Ach ja, iedereen is een beetje goed en een beetje slecht. En wat is er verkeerd met het najagen van je ideologie. Deden de nazi's ook. Die waren ervan overtuigd dat de Joden het probleem in de wereld veroorzaakten, geldbeluste woekeraars. Een minderwaardig ras. Die kon je dus het beste elimineren. Daar had de hele wereld wat aan. Toch?

Onthoofden, martelen, de gevangenen geen eten of drinken geven maar wel hard laten werken. Moet kunnen, als jij gelooft dat de wereld beter wordt als alle ongelovigen uit de weg zijn geruimd. Je moet het niet zo zwart-wit zien en wat ruimer denken. Die IS-jongens zijn ook mensen. Respect.

Tot zover de multiculturele samenleving.

Nederland. Je kunt het slechter treffen

Omdat ik een paar dagen geen internetverbinding had, werd ik gedwongen wat ongelezen boeken uit de kast te halen. Van alle vier was het onderwerp WOII. Jeanne de Leugenaarster van Bart Middelburg over een oude hoer die in Joden handelt. Ze geeft ze een onderduikadres, verraadt ze en sleept al hun bezittingen mee naar haar hol. Je zou dat wijf met je blote handen willen wurgen. Er zijn slechte mensen, parasieten, opportunisten en een heleboel meelopers. dat gevoel houd je er aan over.  En een handjevol fatsoenlijke, intelligente mensen. Het enige positieve dat je over die periode kunt zeggen is dat er wonderschone boeken over geschreven zijn. Ik lees nu In Mijn Vreemde Land van Hans Fallada. Opgetekend in 1944 in de Duitse gevangenis. In codetaal. Deskundigen hebben er jaren over gedaan het verhaal te ontcijferen. Het is een fantastisch boek over een maatschappij waarin criminelen, types als Holleeder, het voor het zeggen hebben. 

Dat het weer kan gebeuren, kon ik me tot voor kort niet voorstellen. Nu wel.