Het zal wel komen omdat ik al jaren geen patat meer heb gegeten. Er is bij ons geen snackbar in de buurt.
Ik droomde dat ik 'sochtends wakker werd en een ontzettende trek had in een zak patat. Ik ging naar mijn gebruikelijke dealer, zijn hele familie stond achter de toonbank en ik kende iedereen bij naam. Nu ik wakker ben, heb ik geen idee wie die mensen waren. De zaak bevond zich in een enorm gebouw. Een soort winkelcentrum annex kantoorflat. Ik betaalde twee euro en de patatbaas zei:' Je kunt je bestelling ophalen op de zesde verdieping, gang uit, dan naar links, daarna rechts.'
Wat volgde was een kafkaiaanse zoektocht met liften die halverwege bleven steken, kamers met kantoorpersoneel die hun schouders ophaalde toen ik over patat begon. Het eindigde in een soort hostage situatie waarbij ik weer terug was in de patatzaak maar tot mijn middel in het water stond. Ik probeerde samen te vluchten met het personeel: Joop, Patricia, Emmy en Tom (de laatste bleek later betrokken te zijn bij de overval). Buiten wachtten we op bussen die telkens doorreden terwijl we onze handen opstaken. Toen er eindelijk een stopte, dacht ik: Blanche, waar is Blanche. Ik riep haar naam heel hard en zag haar gelukkig in de verte aan komen rennen.
Ik droomde dat ik 'sochtends wakker werd en een ontzettende trek had in een zak patat. Ik ging naar mijn gebruikelijke dealer, zijn hele familie stond achter de toonbank en ik kende iedereen bij naam. Nu ik wakker ben, heb ik geen idee wie die mensen waren. De zaak bevond zich in een enorm gebouw. Een soort winkelcentrum annex kantoorflat. Ik betaalde twee euro en de patatbaas zei:' Je kunt je bestelling ophalen op de zesde verdieping, gang uit, dan naar links, daarna rechts.'
Wat volgde was een kafkaiaanse zoektocht met liften die halverwege bleven steken, kamers met kantoorpersoneel die hun schouders ophaalde toen ik over patat begon. Het eindigde in een soort hostage situatie waarbij ik weer terug was in de patatzaak maar tot mijn middel in het water stond. Ik probeerde samen te vluchten met het personeel: Joop, Patricia, Emmy en Tom (de laatste bleek later betrokken te zijn bij de overval). Buiten wachtten we op bussen die telkens doorreden terwijl we onze handen opstaken. Toen er eindelijk een stopte, dacht ik: Blanche, waar is Blanche. Ik riep haar naam heel hard en zag haar gelukkig in de verte aan komen rennen.
De opluchting was van korte duur. De bus reed naar een onbekend gebied, het leek wel Rusland. Blanche was weer weg en ik dacht wanhopig toen we op een snelweg terecht kwamen: Hoe kom ik ooit weer thuis?
Daarna werd alles chaotisch, zat ik met die patatfamilie op een feest. Alleen Tom ontbrak en dat kon maar een ding betekenen. Hij speelde onder een hoedje met de kidnappers. Terwijl hij me heel slijmerig omhelsd had tijdens de busreis.
Een droom dus. Terwijl het mij overdag totaal ontbreekt aan fantasie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten