Eigenlijk ben ik altijd en eeuwig op zoek naar harmonie. En als iemand die verstoort word ik razend.
Daarom had ik het opeens helemaal gehad met Facebook. Het is net of ik jaren in een kroeg gehangen heb en tot het besef ben gekomen: 'Wat doe ik hier eigenlijk?' Er zijn te veel negatieve prikkels, allerlei berichten komen om het uur langs waar ik vreselijk verontwaardigd op reageer. Alsof dat iets verandert. Het gaat voornamelijk over de achterlijkheid die tegenwoordig domineert. Laatst was er zelfs een groep, nepnieuws?, die beweerde dat ons wijsgemaakt is dat de aarde rond is. Een complot, de aarde is plat. Of het nu over de daden van een ongeleid projectiel als Trump of over de overdreven tolerantie voor de islam.
Stephen Fry zei: 'Het beste zou zijn bij supernarcisten als Trump, is de man negeren. Als de media op geen enkele tweet meer reageren, dat voed je dat opgeblazen ego niet.' Helaas, iedereen citeert zijn tweets en in elke krant of praatprogramma worden ze besproken.
Laatst schreef ik iets over Marokkanen en Turken, die meer interesse hebben wat er in hun eigen land gebeurt (Erdogan Nederturken) dan wat zich afspeelt in Nederland. Volgens de reacties leefde ik in een kleine wereld en was ik bang voor verandering. Je moet dat juist omarmen in het witte bolwerk dat Nederland heet. Zonder dat er enige argumenten werden aangevoerd die hout sneden. Toen ik reageerde met: ik ben voor verandering als dat vooruitgang betekent. Ik ben tegen achteruitgang. Werd dat honend ontvangen. Wederom zonder enige argumentatie.
Met de komst van de islam in West-Europa is de homo- en vrouwenhaat opgelaaid. Bedoel je dat met verandering?
De Amerikaanse schrijver David Sedaris woont tegenwoordig in Engeland waar hij soms wel 8 uur per dag bezig is zwerfvuil op te ruimen. Hij was even terug in Amerika en schreef een artikel: Tien redenen om zelfmoord te plegen.
Hij zat in New Yorkse taxi en zei tegen de chauffeur: 'Het is me wat, die Trump.' Waarop de chauffeur de loftrompet blies over de nieuwe dictator. Sedaris stond perplex.
We leven in de omgekeerde wereld waarin achteruitgang gezien wordt als een groot goed.
De one-manshow van Colin Quinn The New York Story is de moeite waard om te bekijken. Ook in The Big Apple bestaat het vreemde fenomeen van tolerantie voor 'exotische' gewoontes van minderheden. Je moet overal voor open staan en alles normaal vinden. Anders ben je een xenofoob. Ik heb de show al 5 keer gezien en elke keer heb ik pijn in mijn buik van het lachen. Een must-see.
Zondag was ik op de verjaardag van de buurvrouw. Zij klaagt altijd over de slechte thuiszorg die ze krijgt. Nu had ze een nieuwe hulp: een moslima van top tot teen bedekt. Dat is inderdaad nogal een verandering. Ik vind die kleding code een persoonlijk een belediging voor de vrouw. Waarop de reactie is: zij is wel een feministe. Ja hoor. En ze heeft ook een geweldig sexleven.
Vriendin A. zei: 'Je kunt toch agree to disagree?' Ze raadde me aan een blog te beginnen met de naam: De Bekrompen Xenofoob. Dan weet iedereen gelijk waar hij aan toe is.
 |
| Penelope Keith, niets veranderd |
Gisteren keek ik naar een heerlijk programma over Hidden Villages in Groot-Brittannië. Gepresenteerd door de goedlachse actrice Penelope Keith (The Good Life en To the Manor born). In Schotland voer ze op een pont naar kleine eilandjes waar bijvoorbeeld 200 mensen wonen. Het programma is opgenomen in de zomer en de presentatie van Penelope is zo geestig en hartelijk. Ik kwam helemaal tot rust. Kijken naar het eenvoudige, harmonieuze, langzame dorpsleven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten