Vrijdagavond, muziekavond

Wat een leuke vrouw!

Sommige mensen zijn lid van een leesclubje, ik zou graag een muziekclubje willen samenstellen maar zulke bijeenkomsten zijn het leukst als ze spontaan ontstaan. Zoals afgelopen vrijdagavond. Oud-collega J. en haar man E. kwamen langs. Ik had styliste annex schoonzus R. en haar man P. ook uitgenodigd. Ik wist van tevoren dat ze goed met elkaar op zouden kunnen schieten. En jawel, R. kwam binnen en het was liefde op het eerste gezicht tussen haar en J. en E. Honderduit kletsten ze, zittend met z´n drieën op de bank. Helaas moest R. vroeg weg. Er werd afscheid genomen alsof ze elkaar al jaren kenden. J. en E. zeiden later:´Wat een leuke vrouw!´ Dat is zeker een leuke vrouw, en daarom had ik haar ook uitgenodigd.

No soup for you!!!

Het fijne van J. en E. is dat we dezelfde smaak, wat muziek, tv en films betreft, hebben. We namen een aantal afleveringen van Seinfeld door. ´Ken je die met de Soupnazi? En de aflevering waarin ze zich ontdoen van het blaffende hondje van de buren?´ Meesterlijke serie was het algemene oordeel. J. en E. houden van heavy muziek. Ik zette Joe Walsh op met Rocky Mountain Way, keihard om het uitmuntende gitaarwerk goed uit te laten komen. Meestal sta ik alleen op dit nummer te trippen, nu had ik medestanders die ook hun luchtgitaar oppakten. E., die jaren jonger is dan wij, houdt niet van, wat hij noemt, oude muziek. Vintage. Hij bedoelt Bob Dylan en Crosby,Stills, Nash and Young (die dikke met die snor, bah). J. en ik wel. Lekker meezingen. Hij is natuurlijk wel gek op Jimi Hendrix. Joe Walsh vond hij ook een verrassing. ´Wil je hem voor me branden?´ (Tussendoor vertelde hij dat hij jonge mensen kent die nog nooit een cd hebben gekocht. Alles wordt gedownload. Gratis. Wat ben ik toch ouderwets.)

Tenslotte analyseerden we een band die ik dankzij J. en E. ook ben gaan waarderen, de al eerder besproken Queens of the Stone Age. Vooral de bezeten drummer fascineerde ons, telkens zette hij ons op het verkeerde been qua slagwerk. En dan ging hij er razendsnel met zijn stokjes vandoor. ´Hoe zou zo´n jongen zo geworden zijn?´, vroeg ik me hardop af en gaf zelf het antwoord: ´Ik denk dat hij als kind ADHD had en de dokter tegen zijn moeder heeft gezegd: geef hem een trommel en stokken en zet hem in een drumband. Een soort Oskarchen uit die Blechtrommel. Drummen of je leven ervan afhangt.´
Alle leden van de band zijn een beetje eng. De bassist speelt in zijn blote bast en heeft een kale kop en een miezerig sikje. ´Als die niet in een band zat zou hij seriemoordenaar geworden zijn`, zei ik. J. en E.: ´Zeker weten.´ Heerlijk om met geestverwanten de avond door te brengen.

QOTSA, niet te verwarren met Forensic Detectives

Hadden we als kind maar een instrument leren bespelen. Eeuwig zonde.