Bob's beurt

Rusthuis Sterre der Zee

Zo, nu ben ik wel rijp voor het rusthuis. Eerst probeerde ik vanmorgen de nieuwe hogedrukreiniger in elkaar te zetten. Het lukte niet dus bekeek ik toch maar de bijgevoegde dvd waarop een werkman met het grootste gemak alle onderdelen aan elkaar klikt. Na een half uur gaf ik het op, ik voelde mijn bloeddruk stijgen. Bovendien had ik een afspraak bij de dierenarts voor Bob's jaarlijkse keuring.
De fiets van slot halen. Ik probeerde 10 verschillende sleuteltjes, het ding staat al de hele winter langs het water geparkeerd dus ik vrees dat het vastgeroest is. Van frustratie schoot de bos sleutels uit mijn handen, plons, het water in. Leuk taakje voor de buurman om ze op te duiken. Komt er iemand langs die zegt:'Je kunt beter de sleutels met een touwtje om je nek hangen.' 'Ik heb geen advies nodig maar hulp.', schreeuwde ik hysterisch. Het kon me niets meer schelen. Overbodige opmerkingen van stuurlui aan de wal kon ik er echt niet bij hebben.

Dan maar de tram nemen. Eerst Bob de tas in. Hij zag de bui al hangen en verzette zich met vier messcherpe klauwen. De tas heeft een ritssluiting die niet soepel loopt, dus tegen de tijd dat de kat in de tas zit en ik hem dicht wil ritsen, heeft hij zich allang los gewurmd. Helaas heb ik grof geweld moeten gebruiken want ik heb maar twee handen. De kat in zijn nekvel gepakt, ruw in de tas geduwd, helemaal plat en daarna die onmogelijke rits dicht gekregen. Na een oerbrul en wat flinke verwensingen aan het adres van god, ben ik richting tram gewandeld. Het tramritje en het praatje met de aardige dierenarts kalmeerden me enigszins. Ik heb Bob mijn excuses aangeboden, hem wat lekkers gegeven, uitgebreid gekamd.
Nu op zoek naar een rusthuis liefst in de duinen vlak bij zee.

Eerst duizend bommen en granaten. Daarna duizend nederige excuses.