Het heeft een paar dagen geduurd maar nu sprint Blanche met het grootste gemak op de glazen tafel. Ze heeft al verschillende malen Bobs dieetvoeding opgegeten. Terwijl ze moet afslanken, het mormel. Laatst was ze ontsnapt en zat ze midden op straat een boterham met appelstroop te eten. Vanavond een klein maaltje kipfilet om alles recht te trekken.
Ze stond vanochtend heel ongemakkelijk te kijken. Hoe kom ik nu van de tafel af. Ze keek mij aan en kreunde. Zoek het maar uit, bijdehandje. Ze sprong eenvoudigweg, hup, van de tafel af. Een grote afstand voor zo'n klein hondje. Bij ons eerste bezoek aan de dierenarts, constateerde die zwakke kniegewrichten. Schijnt een typische chihuahuakwaal te zijn. Haar achterpootjes zouden snel uit de kom schieten, zei de dierenarts, en gaf me wat oefeningen mee. Een pootje oplichten zodat ze een tijdje hinkelt op het andere zou haar sterker maken. Uiteraard heb ik dat laten versloffen. In plaats daarvan loopt ze regelmatig 2 à 3 uur in het Diemerpark. Onvermoeibaar, die kleine.
Een journalist vroeg eens aan Rita Reys hoe zij zo fit bleef. Twee uur wandelen met de hond in het bos, was Rita's antwoord. Dat wil ik ook, dacht ik. En inderdaad, het is veel aangenamer met een hond te lopen dan in je eentje een beetje doelloos over het eiland te dwalen. De geest kan alleen waaien als je er flink de pas in zet. In gezelschap van een schoothondje.
Ik werd op Facebook lid van Het Genootschap van en voor Kleurloze Mensen. Er staan zulke grappige verhalen op. Ik heb er gelijk weer een paar vrienden bij.
Zoals Bert die altijd over zijn huwelijk met Netty schrijft. Netty mantelzorgt voor de buurman. Als dat maar goed gaat:
Vanmorgen zijn de buurman en Netty naar de kerk geweest samen. Daar blijkt wel uit hoe goed het werk is dat Netty doet. Zij zelf was al een hele poos niet meer naar de kerk geweest. Je hoeft niet per se naar de kerk om een goed mens te zijn, zei ze altijd. Maar het leek haar voor de buurman goed om eens met haar te gaan.
Natuurlijk had ze haar zondagse kleren aan. Dat hoort. Het was een mantelpakje dat een beetje lijkt op de mantelpakjes die Jackie Kennedy-Onassis ooit droeg. Dat heeft ze jaren niet gedragen maar voor zo'n bijzondere gelegenheid als deze kon ze het wel weer eens aan doen zei ze.
Ik vroeg of ik nog mee moest. Dat hoefde niet, zei ze. De buurman kon zich goed bij haar uiten, mijn aanwezigheid zou daarop remmend kunnen werken, zei ze. Gisteren heeft ze een bos bloemen van hem gekregen, voor alle goede zorgen.
Ik heb vanochtend alle tijd voor mijn spoorbaan gehad. Het is nu half een, en ze zijn er nog niet. Het zal wel een bijzondere preek zijn. En ik hoop dat de buurman zijn vrouw niet al te erg mist. Een dezer dagen komt ze weer thuis, geloof ik. Ze is behoorlijk opgeknapt.
Ze stond vanochtend heel ongemakkelijk te kijken. Hoe kom ik nu van de tafel af. Ze keek mij aan en kreunde. Zoek het maar uit, bijdehandje. Ze sprong eenvoudigweg, hup, van de tafel af. Een grote afstand voor zo'n klein hondje. Bij ons eerste bezoek aan de dierenarts, constateerde die zwakke kniegewrichten. Schijnt een typische chihuahuakwaal te zijn. Haar achterpootjes zouden snel uit de kom schieten, zei de dierenarts, en gaf me wat oefeningen mee. Een pootje oplichten zodat ze een tijdje hinkelt op het andere zou haar sterker maken. Uiteraard heb ik dat laten versloffen. In plaats daarvan loopt ze regelmatig 2 à 3 uur in het Diemerpark. Onvermoeibaar, die kleine.
Een journalist vroeg eens aan Rita Reys hoe zij zo fit bleef. Twee uur wandelen met de hond in het bos, was Rita's antwoord. Dat wil ik ook, dacht ik. En inderdaad, het is veel aangenamer met een hond te lopen dan in je eentje een beetje doelloos over het eiland te dwalen. De geest kan alleen waaien als je er flink de pas in zet. In gezelschap van een schoothondje.
 |
| Kleurloze Mensen |
Ik werd op Facebook lid van Het Genootschap van en voor Kleurloze Mensen. Er staan zulke grappige verhalen op. Ik heb er gelijk weer een paar vrienden bij.
Zoals Bert die altijd over zijn huwelijk met Netty schrijft. Netty mantelzorgt voor de buurman. Als dat maar goed gaat:
Vanmorgen zijn de buurman en Netty naar de kerk geweest samen. Daar blijkt wel uit hoe goed het werk is dat Netty doet. Zij zelf was al een hele poos niet meer naar de kerk geweest. Je hoeft niet per se naar de kerk om een goed mens te zijn, zei ze altijd. Maar het leek haar voor de buurman goed om eens met haar te gaan.
Natuurlijk had ze haar zondagse kleren aan. Dat hoort. Het was een mantelpakje dat een beetje lijkt op de mantelpakjes die Jackie Kennedy-Onassis ooit droeg. Dat heeft ze jaren niet gedragen maar voor zo'n bijzondere gelegenheid als deze kon ze het wel weer eens aan doen zei ze.
Ik vroeg of ik nog mee moest. Dat hoefde niet, zei ze. De buurman kon zich goed bij haar uiten, mijn aanwezigheid zou daarop remmend kunnen werken, zei ze. Gisteren heeft ze een bos bloemen van hem gekregen, voor alle goede zorgen.
Ik heb vanochtend alle tijd voor mijn spoorbaan gehad. Het is nu half een, en ze zijn er nog niet. Het zal wel een bijzondere preek zijn. En ik hoop dat de buurman zijn vrouw niet al te erg mist. Een dezer dagen komt ze weer thuis, geloof ik. Ze is behoorlijk opgeknapt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten