... and it will be my last.
Eigenaardig hoe muziek werkt in je leven. Als ik mezelf als voorbeeld neem: voor een 13- 14- jarige was het natuurlijk Beatles en Stones wat de klok sloeg. Maar ook al die ijzersterke nummers uit de Motown fabriek.
Like a Rolling Stone van Dylan sloeg in als een bom. Toen ik dat voor het eerst hoorde, de lengte, de tekst, dat orgeltje, die stem viel ik bijna achterover. Ik was een fietsband aan het plakken in de kelder en had een transistorradiootje aan staan. Ik was niet de enige die er zo over dacht. Onlangs werd dat nummer uitgeroepen tot beste song van de 20ste eeuw. In Amerika natuurlijk.
Later kwamen Jimi Hendrix en Led Zeppelin. Led Zeppelin! Robert Plant! De Beatles wilden je hand vasthouden maar zij gingen een stapje verder. Zó.
Enfin, welke muziek blijft hangen? Oftewel, naar welke muziek luister je nog steeds? Dat is heel verrassend. Lang geleden was ik op bezoek bij iemand die Steely Dan opzette. Wat een goede band was dat eigenlijk. Gelijk het verzamelde werk van die jongens gekocht en las dat ze door andere musici beschouwd worden als de top. Motown draai ik natuurlijk nog altijd. In het bijzonder Marvin Gaye. Al Green. Gewoon alle soulmuziek. Otis Redding, uiteraard, A Little Tenderness.
Zou ik Joni Mitchell bijna vergeten. Iemand in de kamer naast me draaide Blue. Het was 1970. Ik wist niet wat ik hoorde. Volstrekt uniek.
Ik vind bij al die artiesten de eerste drie LP's het beste. De Beatles zijn gelukkig bijtijds gestopt. De Stones heb ik sinds 1972 niet meer gevolgd. Oninteressant.
Onlangs zag ik de Nederlandse zanger Douwe Bob op tv, die zijn bewondering uitsprak voor Glen Campbell's Witchita Lineman. Ineens hoorde ik de schoonheid van wat ik vroeger 'edelkitsch' noemde. Heel toevallig is er op Netflix een documentaire te zien over Campbell die aan het dementeren is, maar met de hulp van zijn vrouw en vele anderen nog optreedt. Zodra hij op toneel staat, weet hij wat hij moet doen. Af en toe wil hij een liedje voor de tweede keer spelen maar dan zegt zijn dochter: 'Pap, die hebben we al gehad.' Hij denkt ook dat hij niets mankeert en heeft geen enkel tijdsbesef. De dokter constateerde dat het aftakelingsproces vertraagd werd door de muzikale activiteiten.
Voltooid leven, fuck you. Maar dit terzijde.
Dankzij internet kan ik me helemaal op zo'n onderwerp storten. Glen Campbell. De meeste liedjes zijn geschreven door Jimmy West. Ook componist van McArthur Park! Dat eigenaardige, bombastische nummer met de onbegrijpelijke tekst:
Someone left the cake out in the rain
I don't think that I can take is
cause it took so long to bake it
and I never have that receipe again. O No!
Bekend geworden door acteur Richard Harris, gecoacht door Jimmy Webb.
De uitvoering van Campbell is prachtig. Wat een fantastische stem heeft de man. En hij kan nog gitaar spelen ook. Minstens zo goed als Eric Clapton.
Natuurlijk was ik al gek op Dolly Parton, Gram Parsons en anderen. Nu vind ik op YouTube allerlei andere Country pareltjes. Countrymuziek is soul voor arme blanken, zou je kunnen zeggen. Het is gewoon soul voor iedereen die van muziek houdt.
 |
| Glen Campbell is dementerende |
Like a Rolling Stone van Dylan sloeg in als een bom. Toen ik dat voor het eerst hoorde, de lengte, de tekst, dat orgeltje, die stem viel ik bijna achterover. Ik was een fietsband aan het plakken in de kelder en had een transistorradiootje aan staan. Ik was niet de enige die er zo over dacht. Onlangs werd dat nummer uitgeroepen tot beste song van de 20ste eeuw. In Amerika natuurlijk.
Later kwamen Jimi Hendrix en Led Zeppelin. Led Zeppelin! Robert Plant! De Beatles wilden je hand vasthouden maar zij gingen een stapje verder. Zó.
Enfin, welke muziek blijft hangen? Oftewel, naar welke muziek luister je nog steeds? Dat is heel verrassend. Lang geleden was ik op bezoek bij iemand die Steely Dan opzette. Wat een goede band was dat eigenlijk. Gelijk het verzamelde werk van die jongens gekocht en las dat ze door andere musici beschouwd worden als de top. Motown draai ik natuurlijk nog altijd. In het bijzonder Marvin Gaye. Al Green. Gewoon alle soulmuziek. Otis Redding, uiteraard, A Little Tenderness.
 |
| Joni heeft onlangs een beroerte gehad |
Zou ik Joni Mitchell bijna vergeten. Iemand in de kamer naast me draaide Blue. Het was 1970. Ik wist niet wat ik hoorde. Volstrekt uniek.
Ik vind bij al die artiesten de eerste drie LP's het beste. De Beatles zijn gelukkig bijtijds gestopt. De Stones heb ik sinds 1972 niet meer gevolgd. Oninteressant.
Onlangs zag ik de Nederlandse zanger Douwe Bob op tv, die zijn bewondering uitsprak voor Glen Campbell's Witchita Lineman. Ineens hoorde ik de schoonheid van wat ik vroeger 'edelkitsch' noemde. Heel toevallig is er op Netflix een documentaire te zien over Campbell die aan het dementeren is, maar met de hulp van zijn vrouw en vele anderen nog optreedt. Zodra hij op toneel staat, weet hij wat hij moet doen. Af en toe wil hij een liedje voor de tweede keer spelen maar dan zegt zijn dochter: 'Pap, die hebben we al gehad.' Hij denkt ook dat hij niets mankeert en heeft geen enkel tijdsbesef. De dokter constateerde dat het aftakelingsproces vertraagd werd door de muzikale activiteiten.
Voltooid leven, fuck you. Maar dit terzijde.
Dankzij internet kan ik me helemaal op zo'n onderwerp storten. Glen Campbell. De meeste liedjes zijn geschreven door Jimmy West. Ook componist van McArthur Park! Dat eigenaardige, bombastische nummer met de onbegrijpelijke tekst:
Someone left the cake out in the rain
I don't think that I can take is
cause it took so long to bake it
and I never have that receipe again. O No!
Bekend geworden door acteur Richard Harris, gecoacht door Jimmy Webb.
De uitvoering van Campbell is prachtig. Wat een fantastische stem heeft de man. En hij kan nog gitaar spelen ook. Minstens zo goed als Eric Clapton.
 |
| Gram Parsons, veel te jong gestorven |
Natuurlijk was ik al gek op Dolly Parton, Gram Parsons en anderen. Nu vind ik op YouTube allerlei andere Country pareltjes. Countrymuziek is soul voor arme blanken, zou je kunnen zeggen. Het is gewoon soul voor iedereen die van muziek houdt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten