We hadden de film Florence Foster Jenkins een weekje uitgesteld maar gisteren was het zover. We hebben tranen met tuiten gelachen en waren tegelijkertijd ontroerd. De unieke zangeres is liefdevol geportretteerd door regisseur Stephen Frears. Meryl Streep en Hugh Grant op hun best. Ik heb weleens bij bepaalde films gedacht: daar heb je Meryl Streep weer. Maar ze weet haar personages altijd geloofwaardig te maken. De bioscoop lag tegenover de Melkweg of the Milky Way, zoals we die vroeger noemde. Het hele Leidseplein was open gebroken, voor Paradiso stond een meute. En het hele verkeer zat vast. Dance Event? Ik was samen met vriendin A. Ik vergeet altijd dat ze 25 jaar jonger is dan ik. Tot ik alle mannen zie omkijken. Naar haar. Ik ben nooit het type geweest waarvoor mannen hun hoofd omdraaiden en vervolgens tegen een lantaarnpaal reden. Ik moet het meer van mijn persoonlijkheid hebben, zullen we maar zeggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten