'Ouderen vinden we nutteloos', zegt hoogleraar langdurige zorg en dementie Anne-Mei The in De Volkskrant van zaterdag. Ik erger me groen en geel aan termen als ' voltooid leven' en ' de regie over je leven houden'. Met als enige optie: vrijwillige euthanasie. Weet je wat, we noemen een hele ingewikkelde situatie waar we geen raad mee weten gewoon Voltooid Leven. En verkopen dat aan oude, eenzame mensen. Het is een illusie dat het leven maakbaar is. Ik begrijp heel goed dat het prettig is om te weten, dat als je verschrikkelijk lijdt, er een humane manier bestaat om je leven te beeindigen. Dat alleen al is een geruststelling waardoor je het stervensmoment voor je uit kunt schuiven.
Wanneer is je leven in godsnaam voltooid? Dat is toch niet vast te stellen en wel helemaal niet door de politiek. Wat mij zo tegenstaat is dat er naar geen enkel alternatief wordt gekeken. Anne-Mei The haalt mij de woorden uit de mond en zegt over euthanasie:' Mensen hebben het gevoel dat ze er niet meer bij horen, niet voor vol worden aangezien en geen bijdrage aan de samenleving kunnen leveren. Daardoor voelen ze zich vaak wanhopig en overbodig. Maar ik geloof niet dat de maakbare dood op het einde de oplossing is. Ik ben er niet helemaal tegen maar ik krijg er wel een akelig gevoel bij dat het vastleggen bij wet als enige antwoord op die veel complexere problematiek wordt geboden. Dat het geregeld moet worden, heeft iets krampachtigs. Net als de sfeer van onvermijdelijkheid. Er hangt iets in de lucht dat je niet tegen mag zijn. Dat het toch vooral 'moet kunnen'. Typisch Nederlands.'
Het is een onderwerp waar ik heel gepassioneerd over ben. Ik vind dat je van je geboorte tot je dood recht hebt op een goed leven. Er wordt weleens gezegd dat de tolerantie van Nederlanders niet meer is dan onverschilligheid. Euthanasie is lekker makkelijk voor degenen die er niet mee te maken krijgen. O, jij ziet het leven niet meer zitten? Gelukkig zijn wij in Nederland zo ruimdenkend dat je hulp krijgt bij zelfdoding.
Ik heb ouderen meegemaakt die dood wilden, eenvoudigweg omdat ze ondervoed waren. Nadat zij de goede voedingsstoffen binnen kregen, leefden ze weer op.
Waar ik heel verdrietig van word dat mensen in mijn omgeving hier zo enthousiast over zijn. En zelfs de termen al hebben overgenomen. 'Als mijn leven voltooid is, stap ik er uit.' Een soort Stockholmsyndroom.
Het is niet alleen het probleem van ouderen, zegt de hoogleraar, maar van de hele maatschappij.
Precies, ik vind het heel triest dat we in een land leven dat zo met ouderen omgaat. In plaats van ervoor te zorgen dat hun laatste jaren warm en prettig verlopen. Dat ze een zelfsprekend onderdeel zijn van de maatschappij, net als huilende baby's en opstandige pubers. Waarom wordt er geen woonvorm ontworpen waar verschillende leeftijdsgroepen naast elkaar wonen. Waar iedereen zijn zelfstandigheid behoudt en ook de hulp kan krijgen die men nodig heeft. Ergens in een prettige omgeving, IJburg, waar ook dieren rondlopen. Zodat als je bijna blind bent of slecht ter been, altijd nog een rondje met de hond kunt wandelen. Of als je liever binnenshuis blijft, er een kat op je schoot kruipt. Ik noem maar wat. Desnoods ga je op je ouwe dag blowen als je je daardoor beter voelt. Met andere woorden: verzin eens wat dragelijke alternatieven. De zelfgekozen dood kan altijd nog.
Wanneer is je leven in godsnaam voltooid? Dat is toch niet vast te stellen en wel helemaal niet door de politiek. Wat mij zo tegenstaat is dat er naar geen enkel alternatief wordt gekeken. Anne-Mei The haalt mij de woorden uit de mond en zegt over euthanasie:' Mensen hebben het gevoel dat ze er niet meer bij horen, niet voor vol worden aangezien en geen bijdrage aan de samenleving kunnen leveren. Daardoor voelen ze zich vaak wanhopig en overbodig. Maar ik geloof niet dat de maakbare dood op het einde de oplossing is. Ik ben er niet helemaal tegen maar ik krijg er wel een akelig gevoel bij dat het vastleggen bij wet als enige antwoord op die veel complexere problematiek wordt geboden. Dat het geregeld moet worden, heeft iets krampachtigs. Net als de sfeer van onvermijdelijkheid. Er hangt iets in de lucht dat je niet tegen mag zijn. Dat het toch vooral 'moet kunnen'. Typisch Nederlands.'
Het is een onderwerp waar ik heel gepassioneerd over ben. Ik vind dat je van je geboorte tot je dood recht hebt op een goed leven. Er wordt weleens gezegd dat de tolerantie van Nederlanders niet meer is dan onverschilligheid. Euthanasie is lekker makkelijk voor degenen die er niet mee te maken krijgen. O, jij ziet het leven niet meer zitten? Gelukkig zijn wij in Nederland zo ruimdenkend dat je hulp krijgt bij zelfdoding.
Ik heb ouderen meegemaakt die dood wilden, eenvoudigweg omdat ze ondervoed waren. Nadat zij de goede voedingsstoffen binnen kregen, leefden ze weer op.
Waar ik heel verdrietig van word dat mensen in mijn omgeving hier zo enthousiast over zijn. En zelfs de termen al hebben overgenomen. 'Als mijn leven voltooid is, stap ik er uit.' Een soort Stockholmsyndroom.
Het is niet alleen het probleem van ouderen, zegt de hoogleraar, maar van de hele maatschappij.
Precies, ik vind het heel triest dat we in een land leven dat zo met ouderen omgaat. In plaats van ervoor te zorgen dat hun laatste jaren warm en prettig verlopen. Dat ze een zelfsprekend onderdeel zijn van de maatschappij, net als huilende baby's en opstandige pubers. Waarom wordt er geen woonvorm ontworpen waar verschillende leeftijdsgroepen naast elkaar wonen. Waar iedereen zijn zelfstandigheid behoudt en ook de hulp kan krijgen die men nodig heeft. Ergens in een prettige omgeving, IJburg, waar ook dieren rondlopen. Zodat als je bijna blind bent of slecht ter been, altijd nog een rondje met de hond kunt wandelen. Of als je liever binnenshuis blijft, er een kat op je schoot kruipt. Ik noem maar wat. Desnoods ga je op je ouwe dag blowen als je je daardoor beter voelt. Met andere woorden: verzin eens wat dragelijke alternatieven. De zelfgekozen dood kan altijd nog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten