zondag 14 februari 2010

Bob den Uyl

Brief nog niet gevonden.stop.blijf doorzoeken.stop

Ik kan me de inhoud van de correspondentie met Bob den Uyl nog herinneren. Ik was zijn boeken aan het herlezen die in de jaren 70 waren uitgegeven, en ik schoot nog steeds in de lach. Alleen las ik ze nu met andere ogen. Alhoewel het niet veel voorstelde, was ik zelf gaan schrijven. Het lijkt alsof Bob zijn verhalen uit zijn mouw schudt. Bij het herlezen realiseerde ik me hoe knap ze in elkaar zaten. Waarom hebben we zo lang niets van Den Uyl gehoord?, vroeg ik me af. Weet je wat, ik stuur hem een briefje, via zijn uitgever, en laat hem alsnog weten hoezeer ik hem bewonder en hoeveel plezier wij aan zijn boeken beleefd hebben. ( dit soort akties, schrijven aan Kees van Kooten en Bob den Uyl is allemaal een gevolg van periodes van werkeloosheid. Je moet iets doen). Tot mijn verbazing kreeg ik een briefje van Den Uyl. Dat hij bezig was met een nieuwe bundel maar dat het hem niet lukte hem bevredigend afteronden. Hij zat in een soort depressie. En of ik wat van mijn verhalen wilde opsturen. Die wilde hij wel lezen. Achteraf schaam ik me dood. Want wat ik opstuurde was waardeloos. Niet overdrijven, twee verhalen waren wel aardig: Cliff en De dood van oma.
Zijn reactie was: er schuilt in mij geen schoolmeester maar als ik toch wat over je verhalen mag zeggen, ik vond ze nogal fragmentarisch. O ja, en of we misschien een keer als hij in Amsterdam was konden afspreken om erover te praten.
Hij had gelijk, het zijn fragmenten die misschien niet sterk genoeg zijn om op zichzelf te staan. Misschien meer blogverhalen.
Toch wilde ik me niet laten kennen en herschreef één verhaal tot het mijns insziens completer was. Ik stuurde het vrijdag op. Zaterdagochtend zette ik de radio aan, het nieuws met als eerste bericht: schrijver Bob den Uyl overleden.

Nu ik Bob´s biografie lees denk ik, verrek die man had dezelfde angsten en fobieen waar ik een groot gedeelte van mijn leven tegen gestreden heb. Alleen, de freudiaanse uitleg die biograaf Keuning eraan geeft is psychologie van de koude grond. Daarover een andere keer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten