I love Lucy

In de schrijfgroep zaten twee stellen met kinderen. Op een dag boden de mannen aan voor de opvang te zorgen. Konden de vrouwen op hun gemak de stad in. De moeders hadden hun hielen nog niet gelicht of de vaders trokken een flesje bier open, rolden een joint en belden het buurmeisje of ze wat bij wilde verdienen met babysitten.

Nogal logisch dat, in de jaren 50, moeders van grote gezinnen regelmatig hysterisch riepen: ´Ik ga aan het gas!´ En de mannen maar lekker ontspannen naar kantoor gaan en de hele dag aan hun bureau roken. Ja, zo kan ik het ook. Dr. Phil zegt niet voor niets: ´Het werk van een stay-home mom is twee fulltime banen.´

In Amerika keek ik naar oude afleveringen van de Lucyshow. Op een gegeven moment ontdekte ik de rode draad van het verhaal. Lucy was een creatieve vrouw die de hele dag thuis zat. Haar man, Desi Arnez, was bandleider en stond avond aan avond op het toneel applaus in ontvangst te nemen. In elke aflevering probeert Lucy op slinkse wijze met de hulp van vriendin Ethel óf in de band te komen (vermomd met snor) óf op andere wijze haar ideeen vorm te geven.

Het deed me denken aan de moeder van mijn schoolvriendin. Die had een bijzonder tekentalent en schudde ook nog eens, met het grootste gemak, gedichten uit haar mouw. In deze tijd was ze beeldend kunstenaar geworden, mode-ontwerpster of architecte. Maar ze zat ook thuis te wachten tot haar kinderen uit school kwamen. Omdat ze toch haar creativiteit kwijt moest, gooide ze de inrichting van de huiskamer wekelijks om. Ze kon ook uren op zeer vermakelijke wijze over vroeger vertellen. Ze was net zo geestig als Lucille Ball. We hebben wat afgelachen met haar.

Mijn moeder vond Lucy trouwens niets, ja, een schreeuwlelijk. Maar ze vond vrouwen die tijdens de bevalling gilden ook aanstellers. Mijn moeder leed liever in stilte. Ik zeg:´Je kunt niet hard genoeg schreeuwen!´