Als ik over eindexamens hoor huiver ik. Ik moet dan altijd denken aan mijn eigen middelbare schooltijd. Het was eindexamenjaar en op een dag kwam er een kerel de klas in. Hij noemde mijn naam en vroeg wie dat was. Ik stak mijn hand op. Het bleek de rector van de school te zijn, wij hadden hem nog nooit eerder gezien. De scholengemeenschap, het woord alleen al, bestond uit twee gebouwen. Het hoofdgebouw en de dependance. Wij zaten natuurlijk in de dependance. De man ging tegen me tekeer: als ik zo door zou gaan met mijn lage cijfers, zou ik zeker zakken voor het examen. Ik moest, volgens hem, flink mijn schouders eronder zetten wilde ik een kans van slagen hebben. Enzovoorts, enzovoorts. Ik stond perplex.
Ik vond het een uiterst vernederende ervaring die ik in die tijd natuurlijk helemaal niet kon gebruiken. Ik vind het jammer dan ik niet als volgt heb gereageerd: 'Who the fuck are you, ik ken u helemaal niet. Wat weet u van mij, hoe durft u hier binnen te komen en mij de les te lezen. Flikker toch op, idioot!' Maar ik zweeg.
Als ik er ruim 40 jaar later aan terugdenk, besef ik dat de rector het ook anders had kunnen aanpakken. Bijvoorbeeld door mij jaren ervoor apart te nemen en te vragen: Wat is er? Je hebt nogal moeite met leren. Kun je misschien hulp gebruiken?
Op de lagere school heb ik nooit problemen gehad, ik kan me niet herinneren dat ik ooit op een neerbuigende manier behandeld ben. Dat was dan ook een Montessorischool, een kind werd er door volwassenen als gelijkwaardig behandeld.
Ik had eenvoudigweg pech dat ik op dat lyceum ben beland.
De directeur van de kleuterkweek, waar ik 2 jaar op zat, kende alle leerlingen. Als er wat met je aan de hand was, zag hij dat aan je gezicht. Zo kon het dus ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten