 |
| Deze keer zal ik mijn staart vangen |
Dat zegt HS' neef altijd als zijn oom hem wat kennis probeert bij te brengen. Het gaat het ene oor in en het andere uit.
Het wonderbaarlijke bij honden is dat een consequente opvoeding zijn vruchten direct afwerpt.
Hoe anders was dat bij mijn oppaskind in de jaren 90. Er speelde altijd die uitspraak van Basil Falwty in mijn achterhoofd: 'It's easier to train a monkey.' Het arme kind kon er ook niets aan doen, ze was dwangmatig stout. Vooral geen Nee zeggen want dan deed ze het juist. Eén keer had ik er zo genoeg van en stuurde ik haar naar haar kamertje op zolder. 'Voor mij besta je even niet', maakte ik haar duidelijk. Dat zullen we nog wel even zien, moet ze gedacht hebben. Ze klom naar de bovenste trede van de open trap en sprong toen zo naast me op de bank. Het schaap had deskundige hulp nodig, een strak regiem, vaste tijden. Ze had nog nooit aan tafel gegeten bijvoorbeeld. Ik kan me zo voorstellen dat het altijd een chaos in haar hoofd was want ze had een hart van goud. Haar hele schooltijd heeft ze op de gang gestaan. Dat werkte voor geen meter.
Blanche wil het liefst op mijn schoot spelen. En dan geniepig met die kleine, scherpe jawtandjes in een velletje bijten. Hoe pak je dat aan. Hard AU roepen, las ik, dan de kamer verlaten of negeren. Ik heb het uitgeprobeerd en het werkt ook nog. Jij bestaat even niet, is bij honden een uitstekend opvoedingsmiddel.
21095 , !! keep it up .
BeantwoordenVerwijderen