'Wilt u er bij zijn als Blanche haar prikje krijgt', vroeg de dierenassistente. Nee, liever niet. Ik vind het zo'n zielig gezicht als ze buiten bewustzijn raakt. Bovendien was ze in goede handen. Ik liet haar achter in een hok. Blanche houdt van iedereen dus zal ze mij niet zo snel missen. Toen ik de deur uitliep hoorde ik haar zielig piepen. Ik moest me vermannen, of vermensen zoals sommige ultra-correcte mensen zeggen. Hup, boodschappen doen en op het plein een broodje haring eten. Ik heb wat lekkers voor Blanche gekocht voor als ze straks thuiskomt. Zo'n eerste operatie van een kind of een huisdier gaat altijd gepaard met het verlies van onschuld. Het is net alsof ze je daarna vol wantrouwen aankijken. Ik vertrouwde haar en zij liet me achter bij mensen die me prikten en met een mes in me sneden. Hoe kon je? Schuld- schuld- schuldgevoelens, dat is het lot van ouders en huisdierenbaasjes.
Het is heel stil in huis
Geen opmerkingen:
Een reactie posten