Restaurantrecensie

Hans was wel blij met zijn kabouterglas

Leeg kreeftkarkas

´Zal ik me na afloop bekend maken als Henriette van Dam, de vileine restaurantcritica en horecablogger?´, zie ik tegen HS. We zaten in het chique, Italiaanse restaurant om de hoek waar we goede berichten over gehoord hadden. Ik trakteerde om de overdracht van de tuin te vieren. Het bestuur had me op het laatst uiteraard nog een financiële poot uitgedraaid en allerlei extra kosten berekend, gemiste tuinbeurten á 50 euro onder andere. Ik was te murw om een scene te maken en was al blij dat de nieuwe eigenaren aardige mensen waren. ´Het is een dubbele tuin´, hoorde ik de penningmeesteres zeggen. Ik wist niet dat er ook enkele waren, vandaar dat de strijd tegen de natuur (onkruid) niet te winnen was. Toch was ik een beetje verdrietig bij het afscheid over mijn goede bedoelingen waar werkelijk niets van terecht was gekomen. Onderweg naar de kantine zag ik de taakstraffers onkruid wieden en slootjes baggeren. Ik weet niet waarom, ik voel zo´n weerzin tegen de tuinbeurten, al die ploeterende mensen op de zaterdagochtend. Het jonge stel was dolblij met de tuin en ik heb hen al mijn bruikbare spullen cadeau gedaan.

Om dit hoofdstuk feestelijk af te sluiten zaten we dus bij de Italiaan. Drie verschillende personeelslieden kwamen naar ons toe om in half Italiaans, half Engels het menu toe te lichten. We konden er geen touw aan vast knopen en we bestelden maar lukraak. ´We laten ons verrassen´, zeiden we optimistisch. Een meisje dat er uit zag als 14 jaar, gekleed in een gekreukeld wit bloesje met het logo van de zaak, vroeg of we wat wilden drinken. Ze gaf ons de wijnkaart maar daar konden we ook geen wijs uit worden. Sommige wijnen kon je alleen per glas bestellen. ´Doe de chianti maar, we eten tenslotte Italiaans.´
Korte samenvatting: HS kreeg een kreeftkarkas met spaghetti. In één pootje zat een beetje vlees, de rest was leeg. 26 euro. Mijn ravioli was gevuld met spinazie die niet goed gewassen was. Het zand knarste tussen mijn tanden. We bestelden chocolademousse toe, wachttijd 45 minuten. ´Het is een bewerkelijk gerecht´, aldus de ober. 80 euro later stonden we buiten vastbesloten voortaan altijd zelf te koken. 

Demjanjuk zat achter ons

Teleurgesteld naar huis